Zoals de ketting zich voor het schip uitstrekt

We liggen nu voor anker buiten Civitavecchia.
De tijd die ik aan boord heb doorgebracht is voorbij gevlogen en het einde van mijn stage begint te naderen. Steeds meer wordt ik mij bewust van al die mensen thuis die ik zo graag weer zou
omhelsen. Waar ik weer slap mee kan ouwehoeren over de dingen van het dagelijkse leven, waarmee ik in de kroeg kan zitten zonder mij te ergeren. Zelfs de witte vlokken hondenhaar waarmee al mijn kleren bedekt zijn na een innige knuffelactie van Poppie, begin ik te missen.
Maar zoals de ankerketting zich voor het schip uitstrekt, strekt ineens ook de tijd zich uit. Werkzaamheden aan boord verlopen langzaam en zijn nog maar weinig verrassend.
Elke dag kijk ik vanaf de brugvleugel naar het schip dat op onze ligplaats bezet houdt, alsof ik daaraan kan zien hoe ver het nog naar huis is. Helaas, er is weinig nieuws aan de horizon. Dat schip wordt niet geladen wegens een defect aan het laadgerei van het dok. De groene streep algaanslag dat de waterlijn van het geladen schip verraadt steekt nog scherp af op de witte huid, ver boven de blauwe zee uit.
Drie dagen wordt er gezegd. Drie dagen voordat het witte schip geladen kan worden. Drie dagen voordat er weer vooruitgang is in de reis. Drie dagen voordat het witte schip na kan kijken aan en kan denken dat daarachter de weg naar huis ligt.
Weg van hier, weg van elke dag werk, weg van de stuurman die me steeds meer op mijn zenuwen begint te werken, juist nu ik hem het allerhardste nodig heb voor de laatste handtekeningen en verslagen. Een weg via de lege kalmte van de open zee, terug in de drukte van het stadse
bestaan.
Vandaag heb ik een extra lengte anker ketting uitgezet (15 vadem) en ook deze heb ik langzaam voor het schip uit zien strekken. Hoe lievelijk ook Civitavecchia tussen de twee stralende groene heuvels in werd beschenen door het heldere zonlicht, ik zag liever hoe het baby blauw van de lucht op de horizon botst tegen de diep blauwe middelandse wateren.
De ketting die het schip op zijn plaats houdt lijkt ook te tijd te ankeren, ook
mij te ankeren in het schip.
Kanaalkoorts noemen ze het. Het gevoel dat elke mijl die niet afgelegd is je twee mijl verder van huis brengt. Gaat wel weer over, wordt vast wel weer enthousiast, maar nu duurt het me te lang.

Viesservetje

Hey daar lieve kijkbuis kindertjes,
Ik lig nu met het bootje voor anker vlak buiten viesservetje (civitavecchia) Italie.

Het is nog een beetje onduidelijk wanneer we hier voor de kant kunnen om te laden maar als dat laden eenmaal gebeurt is komen we met het bootje naar Rotterdam. Ik hoop dat er wat mensen zich aanmelden voor de geleide tour over het schip. Laat het maar even weten, dan kan ik eventuele antiterrorisme verklaringen voor jullie opstellen. Dat jullie mijn boot niet gaan gebruiken om de twin towers omver te varen of zoiets.

De afgelopen dagen hebben we een tourtje gemaakt door de middelandse zee. Eerst Gibraltar, daarna twee havens in Spanje en uiteindelijk ook Livorno. Daar nog even een pizzatje weten te scoren en een wandeltje gemaakt over de markt. Overal verse vis, groente en fruit met van die oude mannetjes die 'ciao bella!' achter je aan roepen.
Prima vermaakt aldaar.

Verdere update is dat ik in week 2 al weer naar huis kom. In eerste instantie stond ik gepland voor week 4 maar dan begint mijn school alweer.
Bovendien is dat gedoetje dat school heet aan boord, bijna klaar en heb ik dan ook m'n vaardagen gehaald. Dus voor je het weet kom ik jullie allemaal weer pesten.
Nou heel veel liefs uit italie en tot snel. Ik hou jullie auf den hoogte!

Lome Zondag bij de Azoren

Hey iedereen daar! Ik zit inmiddels bij de Azoren en heb al weer een volledige week aan dek gestaan. Het begint me nu al weer mijn neus uit te komen. Ik ben niet geschapen voor het uit mn neus eten en weinig en onregelmatig slapen. Bovendien ben ik al meerdere keren vergeten mijn wekker te verzetten naar de juiste tijd zone. Vanavond maar eens onthouden. De stuurman is nog steeds een xxx en ik kan af en toe wel de haren uit mn hoofd trekken als ik weer om 4 uur 's ochtends zijn geouwehoer aan moet horen met op de achtergrond de boerenmuziek van 'Normaal'.

Toch gaat het met de planning redelijk voorspoedig. Handtekeningen voor het verplichte leerwerk worden binnen gehaald en ook die verslagen beginnen een soort van vorm te krijgen. Vandaag heb ik helaas het eten gemist omdat ik inderdaad m'n wekker niet goed had gezet en de avond ervoor tot 12 uur beneden met de machinisten porno heb zitten kijken. Ja echt porno. De nieuwe meester had uit Thailand een gekopieerde dvd met een normale film erop, Big Stan genaamd. Wel een leuke film dus na wat besluitenloosheid worden ook de special features aangezet voor grappige deleted scenes en al dat soort dingen. Verrassing, de scenes bleken vervangen door meerdere pornofilmpjes. Ik heb nog tot 12 zeer serieuze verhandelingen gehouden over de shot keuzes en de enscenering van deze slechte pornofilms, tot iemand me erop wees dat ik drie uur later weer op wacht moest.
Ik meteen m'n nest ingerold. Vanmorgen was niet de meest productieve wacht tot nog toe. Ach nog even doorbijten zeggen we dan.

Dinsdag gaan we eerst bunkeren in Gibraltar en vervolgens door naar Motril (Spanje). Daar gaan we de lading klaar maken om te lossen. Woensdag om 7:00 beginnen we met lossen van een deel en tegen de avond gaan we door naar Palamos (Spanje), dat is nog zo'n 1,5 dag vanaf Motril en daar zullen ze meteen beginnen met lossen. Vervolgens zijn we zaterdag in Livorno waar ze zondag of maandag pas de laaste beetjes eruit zullen vissen.

Daarna is het weer Destination Unknown.

Waarschijnlijk kom ik week 3 naar huis. Dat geeft me nog 9 weken aan boord om m'n schooldingen af te maken. Hoe eerder hoe beter wat mij betreft, dan kan ik tenminste weer in mijn vrije tijd boekjes lezen of langer doorwerken met leuke pruts klussen. In livorno gaan Bomer de kok en de tweede stuurman, Koen, van boord. Dan wordt het weer een flippenboot (Filipijnen). Jurre gaat week 52 van boord samen met de stuurman (je zou maar vanaf Amerika met 'm in een vliegtuig moeten zitten) en de meester en deze kapitein worden ook nog een keer gewisseld voor week 3.

Dan is de complete bemanning vernieuwd en blijf ik over. Last man standing zullen we maar zeggen. Ik hou jullie weer op de hoogte! Liefs en kussen

Mayday Matane op de Besmetsaborg

Hallo daar!
Ik heb de afgelopen paar dagen zo'n raar avontuur weer meegemaakt, niet te
filmen. Na aankomst in Matane zijn we de eerste dag meteen even de wal op
geweest. Naar de Walmart voor de nodige nootjes en andere onzin en daarna naar
de enige kroeg die open was. Een shabby karaoke-barretje met drie houthakkers en
vier bouwvakkers. Niet zo vreemd misschien op de maandagavond maar niet gezellig en dat zorgde ervoor dat we allemaal op christelijke tijd na een minimale hoeveelheid bier
weer op onze kooi lagen.
Nog geen 3 uur later lag ik met twee truien en een lange broek onder mijn dekbed te rillen van het koude zweet en blaffen tot mijn longen op dek lagen. De volgende dag heb ik wel nog tot de lunch gewerkt maar daarna in diepe rust rillend op mijn bedje gestreden. Twee dagen later deed de tweede machinist gezellig met me mee. Samen met je meerdere op de bank met kopjes thee met honing en een beetje uitzieken heeft wel wat. Twee dagen later besloot Bomer zijn temperatuur eens te nemen, bleek het 39,5. Best veel naar wij dachten.
De kapitein besloot hierop ons de volgende ochtend naar het ziekenhuis van Matane te sturen, voordat we aan de oversteek richting Italië zouden beginnen. Jurre, die al langs was geweest bij dit gezellige ziekenhuis in verband met een peesonsteking in zijn voet, wist te vertellen dat iedereen die hoestte in een appart glazen hok werd gezet met mondkapjes op en dat er overal tv's en posters waren die schreeuwden over het gevaar dat in het Nederlands mexicaanse griep heet.
De Meester, vieze Bert, was inmiddels weer aan boord en vertelde dat ook heel Schiphol met mondkapjes en handschoenen rond liep. Hij maakte zich ernstig zorgen over het krijgen van onze griep na zijn longontsteking in Finland toen hij met loeiende sirenes van boord is gehaald.
De volgende dag werden Bomer en ik in de pick up van de agent geladen, op naar het ziekenhuis. Bomer op een stoel ik op een half zitje dat dienst deed als achterbank. Niet heel comfi maar ach, we kwamen er. Onderweg nog genoten van het mooie Canadese landschap bij herfst met ontiegelijk veel bomen.
Bij de ingang van het ziekenhuis moesten we inderdaad mondkapjes op en handen wassen met desinfecterend middel. Daarna kastje naar muur achtig dansje tussen allerlei loketten en vervolgens naar de wachtkamer. Na een minuut of 15 zagen we ineens onze kapitein door de gang voorbij huppelen. Wat deed hij hier?
Bleek dat Bert van boord was gehaald door twee ambulances en drie brandweerwagens vlak nadat wij van boord waren gegaan. Hij had geen koorts alleen een hele hoge bloeddruk en ik gokte eigenlijk meteen al goed dat het een paniekaanval was (De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest).
Na twee uur in het wachthok voor mensen met tacotyfus gerelateerde symptomen, wist de dienstdoende arts te vertellen dat we de griep hadden en konden we weer terug naar boord. Duidelijk was intussen wel dat Bert niet meer met ons mee ging met de oversteek. Ookal had de arts gezegd dat hij prima in staat was om te varen, leek het gevaar van een tweede paniekaanval toch te groot. Vandaar nu dus weer een nieuwe meester. Hele jonge kerel van 31, volgens mij wel vriendelijk. Maar morgen begin ik weer om 4 smorgens op de brug.
Liefs!

Midterm blues en Oranjeborg merengue

Hey daar,
Ik had nog een mail beloofd vanuit Trois Rivieres, maar we liggen al weer op de spijker* bij Matane as we speak.
Twee keer de wal op geweest daar eerste keer ook even geinternet in een van God verlaten zeemanshuis. Daarna ook nog een biertje gaan halen in een Irish pub. Mooi is dat die overal ter wereld ongeveer hetzelfde zijn en ze spreken Engels. Wel gunstig voor Jurre en Bomer
want die doen niet aan Frans. Anyway na mijn tweede halve liter heineken en mijn
eerste wc bezoek met voor het eerst in een maand weer een spiegel waarin ik
mezelf kon zien, begon de midterm blues ineens door mijn hoofd te gieren.
De meeste zeemannen worden chagerijnig en verdrietig omdat ze naar huis willen, ik had meer
last van het feit dat ik geen heimwee had en dat die spiegel toch minder
vriendelijk was dan ik gehoopt had. Dat mijn al mijn broeken ineens gekrompen waren had kennelijk toch niks te maken met het feit dat ik de droger gefikst heb.
Nog wat biertjes later en een flinke partij naar het plafond staren (het ging over tieten)
gingen we weer naar boord om even een slaapje te plegen, want volgende dag weer 8
uur aan het werk.
Ze zeggen wel eens dat je jezelf tegen komt aan boord, klinkt ook wel interresant. Ik hoor het mezelf nog zeggen op kantoor Wagenborg na de vraag wat ik zelf van mijn stage verwacht. "Ja ik heb er zin in, maar ik denk ook dat ik mezelf ook wel tegen ga komen." Ik kende mezelf al redelijk blijkt, denk dat ik mezelf wel vaker tegen ben gekomen. Ook de soms harde oordelen van
wild vreemde (je collega's) klinken mij allemaal wel bekend in de oren. Dus nee
ik kwam mezelf niet tegen daar in de kroeg, waarschijnlijk realiseerde ik me dat
ik gewoon nog steeds mezelf ben met al mijn afwijkingen en slechte gewoontes.
Maar aangezien ik altijd al zo geweest ben en er geen lieve of kwaaie moeder
aan helpt (allebei hebben ze het geprobeerd) is er ook niks meer om me druk over
te maken. Einde midterm blues.
Volgende avond lag de Oranjeborg achter ons aan de kade. Daar zat een bekende aan boord van school: stan de man. Hier aan boord als ik iets niet los krijg of niet kan tillen, denk ik altijd bij mezelf; als stan kan varen...
Ik ben met Bomer daar eerst aan boord een biertje wezen drinken, daarna alle kroegen in Trois afgestruind met de derde machinist, de stuurman, stan en de twee leerlingen van de OJ.
Mereltje voorop want die wist de weg en anders kon ze m wel vragen in het Frans.
Harstikke gezellig, smerig amerikaans bier en eindeloos met de billen schudden op de merengue**. Moet een raar gezicht geweest zijn als we zo over straat liepen maar ik heb het echt naar m'n zin gehad. Ow en over gepubliceerd worden, misschien kom ik een een blaadje voor een feestje van de zeevaartschool van terschelling met mijn zee poezie momentje.
Nou ik heb jullie wel weer even van de straat gehouden zo. Kussen!

Noten voor verwarde walrotten
*spijker = anker
**merengue = in dit geval muziek, geen schuimgebak