Merel tuft ondertussen gestaag deze kant op. De 'landing' zal waarschijnlijk aanstande woensdag, de 30e zijn. Antwerpen. Wij (papie en mamie) gaan natuurlijk naar haar toe, al heeft dat nog wel wat formele voeten in de aarde. We moeten langs die agent zien te komen die de belangrijke taak heeft de haven te vrijwaren van terroristische aanslagen. Jemig!
Voor alle meelezers een vrolijk bericht: We kunnen gewoon mailen naar Merel. Zonder attachments, maar we hoeven verder niet zuinig te zijn.
Merel is bereikbaar op mv.metsaborg@wagenborg.com
Hou er wel rekening mee dat de mail als bulk op het schip binnenkomt en misschien wel door meerdere personen te lezen is. Zet in het onderwerp Merel Mulder, anders komt het niet bij haar aan.
Zoute groet aan alle meelezers en andere zeemannen en vrouwen.
De mama van Merel
maandag 28 september 2009
maandag 21 september 2009
vanaf de brug
Hey daar! Terug op de blauwe zee, dit keer vanaf de brug.
Wel heel erg wennen hoor moet ik zeggen.
Andere en wisselende wachttijden, vooral in Charlseton met laden. Ook met het
wachtlopen.
Op de brug leer ik kaarten verbeteren, om me heen kijken en kompassen
controleren met de zon. Dat klinkt misschien wel spannend maar het grootste
gedeelte van de tijd staat mijn stoel op de comfi mode (wel op het
juiste moment actief opspringen en in het gareel natuurlijk) en bestaat mijn werk uit een beetje om je heen kijken en luisteren naar wat je verteld wordt.
Ik vind het niet stom op de brug en weet zeker dat als ik meer m'n draai erin vind, dat ik mezelf dan ook wel weet te vermaken, maar het is wel weer maximale culture schock ten opzichte van de machinekamer.
Ik vind het wel heel prettig om af en toe het zonnetje op m'n bolletje te hebben en dolfijntjes
te zien spelen in de boeggolven. Toch is het wel ook de tijd waarin ik jullie
het meest mis. Mijn wacht was eigenlijk van 8 tot 12 en van 4 tot 8, in de
tussentijd kon ik dan gaan slapen of takenboeken of uit m'n neus vreten. Klinkt
tof, maar er is dan niemand die ook wakker is en niks aan het doen is, dus
meestal loop ik gewoon van 8 tot 8 met pauzes.
Er wordt veel gevraagd naar sappige details maar ik moet jullie helaas teleurstellen, mijn leven aan de wal kent meer intrige dan dat op zee, geen stiekeme affaires met zeebonken.
Bij Charleston lagen we voor een moeras, zo'n 3 uur varen van de echte stad, waar de stuwadoors twee keer per dag met busvervoer werden gewisseld. Het moeras schijnt vol te zitten
met alligators maar ik heb de tijd niet gehad er een te zoeken. Het was 40 graden
en ik had een zwembad gebouwd met Martijn maar daar heb ik totaal geen gebruik
van gemaakt: werken, slapen, eten, werken, eten, slapen, volgende dag.
De stuwadoors moesten wel even wennen dat ik ze ook aansprak over hoe er geladen moest
worden en ik ben meer dan eens als een dierentuinaapje aangestaard.
Het was wel even anders dan in Baltimore omdat het een 24 uurs haven was en we waren dan ook binnen 2 dagen helemaal volgeladen. Ik maar denken dat het normaal was om ook
een dag vrij te hebben in de haven.
In Antwerpen schijnen ze ook de klok rond aan te poten dus wie weet ook daar geen vrije dag, maar dat zullen we nog zien. Voorlopige eta is 30-09. Ik baal zo van het
mail limiet, maar moet al weer stoppen.
Hou van jullie,kus
Wel heel erg wennen hoor moet ik zeggen.
Andere en wisselende wachttijden, vooral in Charlseton met laden. Ook met het
wachtlopen.
Op de brug leer ik kaarten verbeteren, om me heen kijken en kompassen
controleren met de zon. Dat klinkt misschien wel spannend maar het grootste
gedeelte van de tijd staat mijn stoel op de comfi mode (wel op het
juiste moment actief opspringen en in het gareel natuurlijk) en bestaat mijn werk uit een beetje om je heen kijken en luisteren naar wat je verteld wordt.
Ik vind het niet stom op de brug en weet zeker dat als ik meer m'n draai erin vind, dat ik mezelf dan ook wel weet te vermaken, maar het is wel weer maximale culture schock ten opzichte van de machinekamer.
Ik vind het wel heel prettig om af en toe het zonnetje op m'n bolletje te hebben en dolfijntjes
te zien spelen in de boeggolven. Toch is het wel ook de tijd waarin ik jullie
het meest mis. Mijn wacht was eigenlijk van 8 tot 12 en van 4 tot 8, in de
tussentijd kon ik dan gaan slapen of takenboeken of uit m'n neus vreten. Klinkt
tof, maar er is dan niemand die ook wakker is en niks aan het doen is, dus
meestal loop ik gewoon van 8 tot 8 met pauzes.
Er wordt veel gevraagd naar sappige details maar ik moet jullie helaas teleurstellen, mijn leven aan de wal kent meer intrige dan dat op zee, geen stiekeme affaires met zeebonken.
Bij Charleston lagen we voor een moeras, zo'n 3 uur varen van de echte stad, waar de stuwadoors twee keer per dag met busvervoer werden gewisseld. Het moeras schijnt vol te zitten
met alligators maar ik heb de tijd niet gehad er een te zoeken. Het was 40 graden
en ik had een zwembad gebouwd met Martijn maar daar heb ik totaal geen gebruik
van gemaakt: werken, slapen, eten, werken, eten, slapen, volgende dag.
De stuwadoors moesten wel even wennen dat ik ze ook aansprak over hoe er geladen moest
worden en ik ben meer dan eens als een dierentuinaapje aangestaard.
Het was wel even anders dan in Baltimore omdat het een 24 uurs haven was en we waren dan ook binnen 2 dagen helemaal volgeladen. Ik maar denken dat het normaal was om ook
een dag vrij te hebben in de haven.
In Antwerpen schijnen ze ook de klok rond aan te poten dus wie weet ook daar geen vrije dag, maar dat zullen we nog zien. Voorlopige eta is 30-09. Ik baal zo van het
mail limiet, maar moet al weer stoppen.
Hou van jullie,kus
maandag 14 september 2009
Antwerpen is nog ver
Hey joh, alles goed daar in het kikkerlandje?
Hier gaat het ook allemaal goed. Ik ben inmiddels gewisseld naar dek dienst wat tot nog toe alleen maar betekent dat ik kan stappen en kan bijslapen.
Ik heb ondertussen al een paar dagen uitslag van al die smerige meuk die ik op m'n tere huidje heb gehad in de machinekamer en hoop dan ook dat dat heel binnenkort weer weg trekt nu ik niet meer met zware olie hoef te werken.
Over het algemeen heb ik het erg naar m'n zin gehad in de machinekamer.
Ik heb heel veel dingen van de binnenkant gezien en gefixed. Ik vind het van de
MK alleen zo jammer dat je geen flauw benul hebt waar je bent op de wereldbol.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel ook een klein beetje beu was, vooral die meuk overal. Ik
ben het hier sowieso wel een beetje beu *in de haven niets liggen doen* en kan
niet wachten tot we uit kunnen varen. Helaas zit het schip nog steeds vol met
papier en kan er alleen gelost worden als de regen uit blijft.
Natuurlijk is het vandaag (zondag) schitterend weer en heb ik in mijn bikini op m'n handoekje op de stalen dekluiken een boekje liggen lezen (Het moet een raar gezicht zijn, zon meisje in
bikini op een vrachtschip). Morgen als de havenwerkers er weer zijn wordt er weer
regen verwacht.
Gisteren zijn we in baltimore wezen stappen en rond banjeren. Maar goed dat de gemiddelde Amerikaan niet kan rekenen en ik en jurre ook gezellig een biertje of veel konden drinken. De stemming aan boord is nog steeds goed maar het is wel duidelijk dat de meesten het in de haven liggen wel zat zijn en naar huis willen.
De twee nieuwe tweedes zijn allebei hardstikke aardig trouwens. Het zijn wel echte zeeuwen uit een klein dorpje met een hekel aan de grote stad maar ik kan het goed met ze vinden. Toch wel raar dat een dude van amper een jaar ouder je meerdere is, moet dan ook wel opletten met m'n grote flapuit muil. Hopelijk varen we snel uit en zie ik jullie snel in Antwerpen!
Vind jullie lief! Kusjes
Hier gaat het ook allemaal goed. Ik ben inmiddels gewisseld naar dek dienst wat tot nog toe alleen maar betekent dat ik kan stappen en kan bijslapen.
Ik heb ondertussen al een paar dagen uitslag van al die smerige meuk die ik op m'n tere huidje heb gehad in de machinekamer en hoop dan ook dat dat heel binnenkort weer weg trekt nu ik niet meer met zware olie hoef te werken.
Over het algemeen heb ik het erg naar m'n zin gehad in de machinekamer.
Ik heb heel veel dingen van de binnenkant gezien en gefixed. Ik vind het van de
MK alleen zo jammer dat je geen flauw benul hebt waar je bent op de wereldbol.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel ook een klein beetje beu was, vooral die meuk overal. Ik
ben het hier sowieso wel een beetje beu *in de haven niets liggen doen* en kan
niet wachten tot we uit kunnen varen. Helaas zit het schip nog steeds vol met
papier en kan er alleen gelost worden als de regen uit blijft.
Natuurlijk is het vandaag (zondag) schitterend weer en heb ik in mijn bikini op m'n handoekje op de stalen dekluiken een boekje liggen lezen (Het moet een raar gezicht zijn, zon meisje in
bikini op een vrachtschip). Morgen als de havenwerkers er weer zijn wordt er weer
regen verwacht.
Gisteren zijn we in baltimore wezen stappen en rond banjeren. Maar goed dat de gemiddelde Amerikaan niet kan rekenen en ik en jurre ook gezellig een biertje of veel konden drinken. De stemming aan boord is nog steeds goed maar het is wel duidelijk dat de meesten het in de haven liggen wel zat zijn en naar huis willen.
De twee nieuwe tweedes zijn allebei hardstikke aardig trouwens. Het zijn wel echte zeeuwen uit een klein dorpje met een hekel aan de grote stad maar ik kan het goed met ze vinden. Toch wel raar dat een dude van amper een jaar ouder je meerdere is, moet dan ook wel opletten met m'n grote flapuit muil. Hopelijk varen we snel uit en zie ik jullie snel in Antwerpen!
Vind jullie lief! Kusjes
vrijdag 11 september 2009
meer dan een maand
hey nog zoveel te vertellen..
zoveel dat ik wil weten van jullie..
hoop jullie zo graag nog even te zien in antwerpen. maar weinig tijd, dus schuif ik het schrijven van het verhaaltje maar weer een stukje voor me uit en wacht ik tot ik weer in het rustige schema van een oversteek zit.
fotos staan op hyves, of had ik dat al gezegd?
kussen groetjes liefs
zoveel dat ik wil weten van jullie..
hoop jullie zo graag nog even te zien in antwerpen. maar weinig tijd, dus schuif ik het schrijven van het verhaaltje maar weer een stukje voor me uit en wacht ik tot ik weer in het rustige schema van een oversteek zit.
fotos staan op hyves, of had ik dat al gezegd?
kussen groetjes liefs
US trash
Hey lieve jongens en meisjes!
Hier gaat alles goed, de bemanning is nog steeds hartstikke gezellig en beschaafd, ik ben hier wel echt thuis. De kapitein zei vandaag zelfs dat ik me wel heel goed staande wist te houden tussen al die mannen en dat is bijna een echt compliment!!
Ik ben nu in Amerika aangekomen, Baltimore om precies te zijn. Het is wel even een culture schok hier. Eerst kregen we te horen dat we waarschijnlijk niet van het schip af mochten omdat ze in America nogal panisch zijn *land of the free, home of the brave* (dus iedere buitenlander sluiten we op met hoge hekken en bewakers). Gelukkig bleek dit mee te vallen en mochten we de wal op. We zijn naar een Wallmart geweest de eerste keer. Ik heb nog geen voet op de stoep staan en ik zie me toch een monsterlijk gevaarte lopen. Ik was bijna gillend terug de auto ingevlucht. Het was een vrouw, zo groot in de breedte als ik in de lengte ben, kalend, bedekt met zwerende puisten en spataderen. Als je zou vragen welke huidkleur ze had dan had ik gezegd blauw. Het was wel duidelijk dat de mensen uit het haven gebied niet tot de hogere klasse behoren.
Verder praten ze echt vreselijk irritant, straatvegers rijden rond op segways omdat ze anders zo veel moeten lopen, bediening is vreselijk opdringerig en overal waar wij gaan worden we verdacht aangekeken, ik mag geen alcohol drinken of ook maar een bar binnenlopen, koffie verkopen ze alleen op de bovenste verdieping van de boeken winkel en alles is altijd open tot minimaal 10 uur. Het wel lekker om even de beentjes te strekken af en toe en te zien dat er nog een wereld is buiten het schip. We hebben zondag gebbqt, dat was heel gezellig tot ik de volgende ochtend weer om acht uur met mijn katerkopje tussen de ronkende diesels stond. Toen was er ook nog het feest van de bildge put schoonmaken. De bildge put is de bodem van de machine kamer waarin alle olie en narigheid in uit lekken (haren, stukjes mop, ijzervijlsel). Dan zit je daar gehurkt met je kloppende hoofdje in de warme stinkende drek te graaien, fijn. Ook is er een nieuwe tweede machinist aan boord gekomen, een hollander dit keer, dat is wel heel prettig want ineens wordt me niet alleen verteld wat ik moet doen maar ook waar ik mee bezig ben. Bijna zonde dat ik nu juist aan dek moet. Aardige kerel trouwens, een beetje wappie maar verder wel prima. Zo gabber met een gouden oorbel met een ankertje... Ook aan dek krijgen we een nieuwe tweede, ook een hollander en hij is ongeveer zo oud als ik. Ik heb hem nog niet gezien maar als het goed is is hij nu wel aan boord. Vanaf morgen gaan we beginnen met ontladen van de papier rollen, dan ongeveer donderdag gaan we naar charleston. Ik ben ongeveer rond de 25ste in Antwerpen, m’n papsie en mamsie komen even langs om naar me te zwaaien, mocht je zin hebben om me op te komen zoeken trakteer ik je drankjes! Wees niet gevreesd ik ben weinig veranderd, ik draag hier nog steeds mascara en m’n nagels zijn nog steeds lang en netjes gevijld en het okselhaar hangt niet onder m’n t-shirt vandaan. Morgen extra vroeg op want dan komt de bunkerboot om onze weer te voorzien van de smerige zware olie troep die wij zo liefdevol de lucht in pompen! Foto’s staan weer op mijn hyves!
Lieve mensen vergeet niet reacties te blijven sturen want het doet me echt goed om van jullie allemaal te horen.
Cheers! En ook maar een kus van mij
Hier gaat alles goed, de bemanning is nog steeds hartstikke gezellig en beschaafd, ik ben hier wel echt thuis. De kapitein zei vandaag zelfs dat ik me wel heel goed staande wist te houden tussen al die mannen en dat is bijna een echt compliment!!
Ik ben nu in Amerika aangekomen, Baltimore om precies te zijn. Het is wel even een culture schok hier. Eerst kregen we te horen dat we waarschijnlijk niet van het schip af mochten omdat ze in America nogal panisch zijn *land of the free, home of the brave* (dus iedere buitenlander sluiten we op met hoge hekken en bewakers). Gelukkig bleek dit mee te vallen en mochten we de wal op. We zijn naar een Wallmart geweest de eerste keer. Ik heb nog geen voet op de stoep staan en ik zie me toch een monsterlijk gevaarte lopen. Ik was bijna gillend terug de auto ingevlucht. Het was een vrouw, zo groot in de breedte als ik in de lengte ben, kalend, bedekt met zwerende puisten en spataderen. Als je zou vragen welke huidkleur ze had dan had ik gezegd blauw. Het was wel duidelijk dat de mensen uit het haven gebied niet tot de hogere klasse behoren.
Verder praten ze echt vreselijk irritant, straatvegers rijden rond op segways omdat ze anders zo veel moeten lopen, bediening is vreselijk opdringerig en overal waar wij gaan worden we verdacht aangekeken, ik mag geen alcohol drinken of ook maar een bar binnenlopen, koffie verkopen ze alleen op de bovenste verdieping van de boeken winkel en alles is altijd open tot minimaal 10 uur. Het wel lekker om even de beentjes te strekken af en toe en te zien dat er nog een wereld is buiten het schip. We hebben zondag gebbqt, dat was heel gezellig tot ik de volgende ochtend weer om acht uur met mijn katerkopje tussen de ronkende diesels stond. Toen was er ook nog het feest van de bildge put schoonmaken. De bildge put is de bodem van de machine kamer waarin alle olie en narigheid in uit lekken (haren, stukjes mop, ijzervijlsel). Dan zit je daar gehurkt met je kloppende hoofdje in de warme stinkende drek te graaien, fijn. Ook is er een nieuwe tweede machinist aan boord gekomen, een hollander dit keer, dat is wel heel prettig want ineens wordt me niet alleen verteld wat ik moet doen maar ook waar ik mee bezig ben. Bijna zonde dat ik nu juist aan dek moet. Aardige kerel trouwens, een beetje wappie maar verder wel prima. Zo gabber met een gouden oorbel met een ankertje... Ook aan dek krijgen we een nieuwe tweede, ook een hollander en hij is ongeveer zo oud als ik. Ik heb hem nog niet gezien maar als het goed is is hij nu wel aan boord. Vanaf morgen gaan we beginnen met ontladen van de papier rollen, dan ongeveer donderdag gaan we naar charleston. Ik ben ongeveer rond de 25ste in Antwerpen, m’n papsie en mamsie komen even langs om naar me te zwaaien, mocht je zin hebben om me op te komen zoeken trakteer ik je drankjes! Wees niet gevreesd ik ben weinig veranderd, ik draag hier nog steeds mascara en m’n nagels zijn nog steeds lang en netjes gevijld en het okselhaar hangt niet onder m’n t-shirt vandaan. Morgen extra vroeg op want dan komt de bunkerboot om onze weer te voorzien van de smerige zware olie troep die wij zo liefdevol de lucht in pompen! Foto’s staan weer op mijn hyves!
Lieve mensen vergeet niet reacties te blijven sturen want het doet me echt goed om van jullie allemaal te horen.
Cheers! En ook maar een kus van mij
vrijdag 4 september 2009
Eindelijk schoon!
Hallo lieve luisterkinderen!
Wat een leuke reacties! Daar gaat m'n zeemanshartje sneller van kloppen. Hier aan boord
gaat alles goed! We zijn (ongeveer, het blijft schipperen) zaterdag bij Baltimore.
Daarna gaan we naar charleston waarna we Antwerpen aandoen.
Na Baltimore mag ik op de brug werken.
Dat betkendent 's morgens navigeren en smiddags met de matrozen meewerken (het
engelse woord voor matroos is able seaman, vind ik toch bekwamer klinken dan
maritiem officier).
In charleston krijgen we staal aan boord waardoor het schip een stukkie ruiger gaat slingeren dan het nu doet (heeft met soortelijke massa enzo te maken), dus hopen op goed weer en een kotsemmertje bij de hand!
Ik zit nu al bijna een maand aan boord en dit zijn een paar dingen die ik me pas realiseerde
op zee; staand plassen betekent natte voetjes voor de kerels; Kap vind me schattig en is bang dat ik breek; fijne collega's zijn Amsterdam hatende racisten; mijn scholing is kut; de kap heeft korsakof; vliegende vissen komen op licht af en landen zo aan dek (ik had er 1 gevangen die heette filip); filipijnen eten alles dat ooit bewogen heeft; dolfijnen zijn bruinvissen en
daarmee de wakers van Neptunes, maar zijn snel afgeleid en spelen uren met de
boeggolf; foto's zijn te klein om een horizon op te zetten; als je naar boven rent om een walvis te zien kan je beter halverwege stoppen en om je heen kijken (ik heb ze allemaal gemist).
Nog even en ik word weer schoon, echt schoon, dat je niet nog olie in je porien hebt en je kleren niet nat zijn van het zweet. Dat je niet eerst moet checken dat je niet afgeeft voor je iets aanraakt, zo schoon!
Liefs 't meisie loos
Wat een leuke reacties! Daar gaat m'n zeemanshartje sneller van kloppen. Hier aan boord
gaat alles goed! We zijn (ongeveer, het blijft schipperen) zaterdag bij Baltimore.
Daarna gaan we naar charleston waarna we Antwerpen aandoen.
Na Baltimore mag ik op de brug werken.
Dat betkendent 's morgens navigeren en smiddags met de matrozen meewerken (het
engelse woord voor matroos is able seaman, vind ik toch bekwamer klinken dan
maritiem officier).
In charleston krijgen we staal aan boord waardoor het schip een stukkie ruiger gaat slingeren dan het nu doet (heeft met soortelijke massa enzo te maken), dus hopen op goed weer en een kotsemmertje bij de hand!
Ik zit nu al bijna een maand aan boord en dit zijn een paar dingen die ik me pas realiseerde
op zee; staand plassen betekent natte voetjes voor de kerels; Kap vind me schattig en is bang dat ik breek; fijne collega's zijn Amsterdam hatende racisten; mijn scholing is kut; de kap heeft korsakof; vliegende vissen komen op licht af en landen zo aan dek (ik had er 1 gevangen die heette filip); filipijnen eten alles dat ooit bewogen heeft; dolfijnen zijn bruinvissen en
daarmee de wakers van Neptunes, maar zijn snel afgeleid en spelen uren met de
boeggolf; foto's zijn te klein om een horizon op te zetten; als je naar boven rent om een walvis te zien kan je beter halverwege stoppen en om je heen kijken (ik heb ze allemaal gemist).
Nog even en ik word weer schoon, echt schoon, dat je niet nog olie in je porien hebt en je kleren niet nat zijn van het zweet. Dat je niet eerst moet checken dat je niet afgeeft voor je iets aanraakt, zo schoon!
Liefs 't meisie loos
Abonneren op:
Posts (Atom)
