Deinend tussen oud en nieuw

Hallo iedereen, hoe is het daar met de vakantiestemming? Iedereen aan het genieten van elkaar, het eten en het recht om je net als iedereen een beetje extra eenzaam of opgejaagd te voelen?
Ik slinger hier ondertussen bij Biskaje *ik moet toch echt eens opzoeken hoe je dat spelt*. Morgen zal de wind waarschijnlijk draaien zodat we hem dwars op hebben in plaats van op de boeg. Dat zal betekenen dat we nog erger gaan slingeren, dan nu, ter hoogte van Porto.
Over oud en nieuw heb ik meestal weinig diepzinnigs te melden. Ik geloof niet dat een mens door een voornemen kan veranderen laat staan er beter van kan worden. Wel schrijf ik bijna ieder jaar voor mezelf uit wat mijn hopen en dromen zijn en wat ik geleerd heb over mezelf en over anderen. Wat ik hoop niet meer mee te maken en dan toch stiekem ook wat ik hoop dat ik mezelf dan toch eindelijk een keer af zal leren maar zoals ik eerder al zei; de mens verandert niet zomaar, athans ik niet.
Aangezien er dit jaar niemand is om mijn slechte gewoontes voor onder stoelen of banken te steken kan ik het net zo goed publiceren op het wereld wijde web.
Ik vind dat ik te weinig nee zeg, dat ik soms een te grote egoist ben, dat ik te veel met alle winden mee waai, dat ik te veel geniet van het tegen de richting inzwemmen zonder verdere bestemming, dat ik soms te weinig zelfvertrouwen heb en soms te arrogant ben. Ik ben ongeorganiseerd, soms ongemotiveerd, ik wil te veel, ik weet niet wat ik wil, ik heb te weinig tijd, ik verveel me te vaak.
Zoals elk jaar kom ik ook dit jaar een stap dichter bij mijn toekomst en zoals elk jaar weet ik niet wat die me zal brengen. Wat ik wil van mijn nieuwe jaar? Liefde, geluk, passie, energiek en gezond zijn. Wat ik kan doen om die dingen te verbeteren? Beter eten, minder drinken, meer sporten, beter organiseren, vooruit kijken maar helaas zit dat niet zo in mijn aard. Nee ook komend jaar zal ik twijfelen aan de keuzes die ik maak, bang zijn dat wat ik doe niet goed genoeg is, relaties met ongelijke verhoudingen aangaan, mensen teleurstellen, mezelf benadelen.
Ach eigenlijk ben ik zo'n kwaaie nog niet. Ik kan heel veel dingen een beetje maar heb ook niet de ambitie om koste wat het kost als overwinnaar uit de strijd te komen. Ik weet wie ik ben welke irritante gewoontes ik heb, welke leugens ik verteld heb en welke waarheden ik verzwegen heb. Ik heb niet de behoefte om mijn specifieke zonden te bekennen en om vergiffenis te smeken. De grote vrees voor het onbekende komt enkel voort uit de talloze mogelijkheden die ik heb en valt dus ruimschoots onder de titel luxe-probleem.
Ik hoop nog veel luxe-problemen met jullie te kunnen delen komend jaar en toch ook wat van die liefde en geluk. Nog heel even en ik ruil het simpele bestaan van de zee weer in voor de hectiek van het dagelijkse bestaan. Wie weet wordt het komend jaar allemaal anders en weet ik dit keer wel te veranderen in de persoon die ik altijd al voor jullie had willen zijn.
Dat zijn zo van de overpijnzingen deinend tussen oud en nieuw..


Voetnoot
Ha die Muis! Leuk hè, groot worden ;-) Ontroerend stukje trouwens. Ik moest een brokje wegslikken voordat ik het kon publiceren. Biskaje schrijf je trouwens goed. Meteen schrijf je overigens altijd fout (is niet met twee t's, eentje is genoeg), maar dat is een zijstap. Mag ik dan nu even heel openhartig wat ik van jou verwacht? Het is een open doel namelijk. Al die openhartige woorden van jou op een rij sluit je af met "Nog heel even en ik ruil het simpele bestaan van de zee weer in voor de hectiekvan het dagelijkse bestaan, wie weet wordt het komend jaar allemaal anders en weet ik dit keer wel te veranderen in de persoon die ik altijd al voor jullie had willen zijn." De dag dat je dit soort mooie volzinnen bedenkt zonder de woorden _voor jullie_ , ben je af. Dan ben je jezelf en goed genoeg voor jezelf om wie je bent. Dan ook zeg je 'nee' zonder angst om door anderen afgewezen of verkeerd begrepen te worden. Dan durf je de ambitie te hebben om als winnaar uit de strijd te komen omdat je niet twijfelt aan dat wat je *voor jullie* bent, wie dat ook wezen mogen. Dan weet je dat jouw winst geen verliezers, maar bewonderaars oplevert. Ondertussen ben je de koningin van de zee. Iemand om 'meneer' tegen te zeggen. Jij komt *voor jullie* veel groter terug dan je misschien wel zelf denkt te zijn.
Met de meeste hoogachting, uw moeder ;-)

Kerstmis op de Oostzee

Hallo iedereen,
Allereerst een uiterst zalig kerstfeest en al die dingen toegewenst! Weet dat ik met evenveel warme gevoelens aan jullie denk als wanneer we met z'n allen IRL onder de kerstboom zitten. We bevinden ons nu op de Oostzee, het vriest hier en we hebben windkracht 7 op de spiegel (wel golfjes maar slingeren valt mee dus). De messroom is al een aantal dagen versierd met vrolijke kerstornamenten en het speenvarken ligt al 2 dagen buiten de koeling, waardoor er door de hele
accomodatie een weeïge dode-dieren-lucht hangt.
Speciaal voor het varken is er een bbq aan elkaar gelast van oude olievaten en pijpen. Het varkentje wordt al sinds vanmorgen door de matroos van de wacht boven de bbq rond gedraaid. Een gezellig fenomeen maar nou niet een diner waar ik echt naar uit kijk om eerlijk te zijn. Desalniettemin heb ik me ook dit jaar netjes opgemaakt, m'n nagels zo goed en zo kwaad als het gaat geprobeerd olie vrij te maken en m'n mooie blousje aangetrokken. De geur van gasolie die ik al maanden bij me draag is alleen nog licht aanwezig na uitgebreid douchen en een extra spraytje tommy.
De afgelopen kerstmissen die ik thuis heb gevierd heb ik altijd wel iets gehad om te missen, zij het een vriendje, zij het het hebben van een vriendje of net dat ene ingredient voor dat gerecht waarmee je iedereen blij wil maken dat ze bij de super niet meer hadden. Er is iets aan al die stress in de supermarkten en het dagen van te voren plannen wat er dan gegeten moet worden dat altijd een beetje een eenzaam gevoel in mij opwekt. Hier op zee ben ik misschien minder weemoedig met de kerst dan thuis. Niet dat ik niet graag met jullie aan tafel zou zitten
tot diep in de nacht met wijntjes en gezelligheid, maar hier is het wel rustiger. Als ik naar buiten kijk en de zee woeste uithalen naar ons schip zie maken kan ik me niet meer druk maken over liflafjes en hoge verwachtingen.
Wij varen gestaag richting Casablanca terwijl een groot deel van de wereld in rep en roer is over de geboorte van een dude die ons verlost zou hebben van onze zonden. Veel plezier met al het feestgedruis en het eten tot je tot aan je huig zit afgetapt.
Ik zal aan jullie denken. Kussen

In de tussentijd

Hallo, al weer een tijdje gelden dat ik een blog geschreven heb, sorry daarvoor. Ik zal de avonturen van de tussentijd even voor jullie recapituleren. We zijn vanaf Italie door Gibraltar naar Rotterdam gevaren. Onderweg hebben we een volle dag vertraging opgelopen omdat er wel drie brandstofpompen vervangen moesten worden waarvan de bouten waren afgebroken en we bij Biskaje flink op ons flikker hebben gekregen van het weer.
Alle filipijnen en de Kaap Verdiaanse bootsman kotsen. De Hollanders nergens last van. Ik heb tot aan Rotterdam zo veel mogelijk beneden meegedraaid omdat ik het aan dek zat was. Er was weinig te doen en de smerige stuurman werdt steeds baldadiger. Ik vond de combinatie wachtlopen en sleutelen ook wel grappig. Zodra de nieuwe stuurman (aardige doch vreemde kerel) aan boord kwam ben ik van discipline gewisseld. Meteen druk bezig geweest beneden. Er waren surveyers (die zijn van de verzekering en keuren het schip al dan niet goed om te varen) een meneer van Alfa Laval voor de LO separator die nog steeds kaduuk is, en een meneer van Wartsilla voor de CPP unit die ook nog steeds kapot is. Daarnaast was er ook nog een Catapillar meneer die de hulpgenerator heeft gefikst.
We moesten van de surveyers wel een dag binnen blijven liggen omdat de Catapillar meneer de eerste dag niets kon doen zonder de juiste spare parts, maar uit eindelijk zijn we dan toch weer onderweg naar St Petersburg.
Wel een hoop geleerd van al die specialisten, vooral die van Alfa Laval want ik was zijn assistente voor die dag. Meteen nog even wat solenoid en constant flow kleppen vervangen en dan in st Petersburg hopelijk nieuwe onderdelen voor de separator.
Waarom is het hier trouwens eigenlijk zo koud? Tot twee dagen voor aankomst Rotterdam heb ik nog met m'n t-shirt op de brug gestaan. Nu zit ik met een muts op achter de pc en staan de ijssterren na het douchen op de binnenkant van m'n raam. Ik kan niet wachten tot ik weer in het
zuiden zit. Gelukkig zit ik het grootste deel van de winter aan boord en kan ik als ik thuis ben weer uitkijken naar de lente en zomer. Ik heb het hier aan boord ook nog erg naar m'n zin hoor. De meester is echt de shit, jonge kerel met goed gevoel voor humor en genoeg om over te praten. Ik begin in de machinekamer ook steeds meer thuis te horen nu ik het grootste gedeelte van de stores heb ingericht. Ik denk dat ik nog een heleboel kan leren van deze meester voor ik weg ga. Hij behandelt mij het minst als een meisje. Door me af en toe vol in m'n gezicht te wrijven dat ik onhandig ben of dingen niet weet, heb ik alleen maar meer drang om het goed te doen en het wel te kunnen.
Nu maar weer even takenboeken. Hopelijk morgen mn laatste verslag af.
Tot latert! Liefs uit het Kielerkanaal

Hemingway in de Waalhaven

Je fantasie slaat compleet op hol door het woordgebruik, de bewegwijzering en de tussenpersonen in de scheepvaart. Je stapt in de wereld van Hemingway alsof de tijd heeft stilgestaan. Die sneeuw gooide daar nog een extra schepje bovenop. Aankomsttijd over land werd ineens ook schipperen. De ETA (estimated time of arrival) werd steeds weer verschoven.

Wij moesten ons vervoegen bij de agent die ons op het schip zou helpen. Veel later dan we hoopten kwamen we er aan. Ergens op een haveneiland. Het licht scheen inmiddels als in de strip Spirit. De grote vlakken eenkleurig damwand waarmee de loodsen betimmerd zijn, de lange rechte maar ook nauwe straten er tussen, alles zegt je dat je hier niet moet zijn.

Ergens in die damwand zat een gat, met een hek, daarna een hoekje dat natuurlijk naar mannenzeik ruikt. Een trap omhoog naar het onbekende. Je zou er geen kip achter wanen, laat staan een agent.

Lange kleurloze gangen zonder daglicht. Heel veel raamloze goedkope deuren met duistere namen, maar niet die van de agent. Maar ineens was daar een vrolijke Rotterdammer die voor ons de juiste goedkope wc deur opende. Daar zat een snelle jongen in streepjesoverhemd met witte boorden. Het schip lag vlakbij, maar het hek van dit eiland zou binnen een uur dicht gaan. Wij konden beter bij de roeiers parkeren en ons van daar over laten zetten.

De roeiers.... wij keken elkaar aan... zouden we echt....?

Om bij de roeiers te komen moesten we de hele haven om rijden. Van de weeromstuit was eva (die juffrouw in de tomtom) haar compas kwijt, dus moesten we zelf de weg vinden. En dat lukte wonderwel, maar vooral ook door die ene wonderlijke sterveling die we onderweg in alweer zo'n lange smalle straat tussen loodsen tegenkwamen en ons de laatste meters wees.

De roeiers bewonen een historisch pandje op de kop van de kade vanwaar zij het verkeer van bemanning coördineren. Gemotoriseerd, dat wel, maar dan wel van een soort dat in alles 'haven' uitstraalt. Stoer, knalgeel met kabels en stootranden waar een tram jaloers op zou zijn.

Zelf zijn ze in knaloranje gehuld en dat onderstreept hun vrolijke karakter eens te meer. We werden enthousiast richting een grote overdekte gedirigeerd, 'pas op hoor, het is hier glad, met al dat ijzer' (denk de Rotterdamse uitspraak er zelf bij). Noekje vond de stap van de kade naar de boot wat griezelig en werd galant geholpen.

Daar gingen we. Vol gas spoten we over het water richting boot van dochter. Daar lag ze al in haar volle glorie. Wat een boot hè, wat een schip! Tijd om uit en over te stappen. Met tassen vol lekkers voor haar en de bemanning, begaven wij ons te voet over gangboord naar de punt van de schommelende gele taxi, vanwaar wij in een grote stap op de uitgehangen ladder van het schip konden stappen.

Een, twee, hupsakee. Is alles mee?

Het was gelukt. Nu omhoog langs het als maar hoger rijzende vrijboord, over de reling het smalle gangboord op richting accomodatie. Paps en ik wisten de weg een beetje, maar toen we eenmaal binnen waren bij de wasmachines, wisten we het niet meer.

Noekje belde dochter met de mededeling 'we staan bij de wasmachines' en verrade daarmee meteen de grootste verrassing voor Merel: zij was ook mee!

Uit een luik of deur of trap, het ontging me volledig, was ze daar ineens en viel ons in de armen. Een fishermansfriendmoment. Op naar haar hut en vervolgens op en neer door het schip voor de rondleiding. Paps en ik hadden 'm al een keer gehad, maar deze keer zagen we meer of drong het beter door.

Tussendoor werd Merel via de scheepstelefoon gebeld of ergens op een dek aangesproken om een dingetje dat ze dan even moest regelen. "Hoe werkt dat ook weer met die ballasttanks" wilde iemand van de bemanning bijvoorbeeld weten. Wij begrepen er niks van, maar wat Merel deed zag er geoefend uit. Man at work.

Daarna was er koffie met de door ons meegenomen oliebollen. De kapitein en de hoofd wtk-er waren er ook. Er werd gebabbeld en gegrapt. Ja, Muis doet het goed op die boot. Ze wilde niet mee aan wal. "Ik blijf liever thuis" sprak ze veelzeggend. Als moeder heb je dan eigenlijk nog maar een vraag en ik flapte 'm uit 'heb je je huiswerk al af?'

Sorry, dat was een faut pas, maar kan ik het helpen?

Het werd tijd om weer naar huis te gaan. Zonder Merel. Ze moet nog verder. Naar St Petersburg en daarna Casablanca. Zie je wel, Hemingway.

Nog even naar haar hut om vast wat spullen van haar mee te nemen. Onderweg kwamen we de kapitein tegen. Hij had een kartonnen koker in zijn hand en zei tegen Merel dat hij een nieuwe kaart van de Straat van Messina had ontvangen. 'Nou, dan hebben we er twee' deed Merel lakoniek.

Kapitein knoopte er nog een verhaal aan vast. In de straat geldt een nieuw verkeersscheidingsstelsel. Maar de tweede stuurman had daar niet op gelet en had dus de kaart verkeerd ingetekend. Toen heeft dochter dat helemaal opnieuw gedaan. De kapitein was hoorbaar positief. Nu hij een nieuwe had, mochten we die door dochter met de hand ingetekende kaart meenemen.

Trots namen we het in ontvangst. Toen naar buiten. Het was al aarde donker. Het sneeuwde. Weer door dat smalle gangboord naar de trap langs het schip. Bovenaan de trap op het kleine plateau om de beurt een innige knuffel van de Muis. Onderaan lag ons watervervoer al te wachten. Deze keer een kleine. Een open versie!

En het lukte weer, de overstap, al was ie wat groter nu. Veel langzamer, alsof het maatwerk was, voeren we weg. De wind om onze oren, de sneeuw in onze ogen. Muis zwaaiend op het gangboord en wij uitgebreid zwaaiend terug.

Wat een dag. Wat een ervaring. Fantastisch!

Liefs, de mama.

Toni en de bobcat

Hallo daar! Alles wel? Ik lig ondertussen voor Brindisi waar het laden gestaag
vordert. Het enige puntje van aandacht is dat de arm van de laad kraan te kort is om de vliegas in het midden van het schip te laden. Het komt niet verder dan bakboord, dus na een paar happen lag de Metsa op een oor.
Gister was er met pijn en moeite een baby bobcat geregeld die in het ruim de enorme hoop uit zou rijden naar de SB kant. Dat werd een toneelstukje. Een klucht met bobcats die niet tegen het heuveltje opkomen en achteruit tegen de wand van het ruim vallen. Enfin, gister duurde het tot diep in de nacht om de eigenwijsheid van de Italianen te corrigeren. Vandaag begonnen ze weer vroeg en begon het hele feestje weer op nieuw. Bobcat stond ongebruikt in ruim twee terwijl de kraan weer alles op een hoop aan BB gooide. Daarna gingen ze naar ruim 1 om een andere
Grade vliegas te laden (ook grijze meuk, ik zie geen verschil, waarschijnlijk een ander merk vlieg) maar het bobcatje stond nog steeds stil in ruim 2 en langzaam zakte we weer op het BBs oor. Eigenwijze Italianen. Ik naar de tallyman om te vragen of ze de bobcat even in ruim 1 konden zetten. Moeilijk, moeilijk, bel, bel, bel. Even later stonden er twee Italianen op het luik intelligent in het ruim te kijken en druk handgebarend te praten. Bleek dat er een gewoon engels sprak. Hij
zou een grote kraan regelen om de bobcat in ruim 1 te zetten en in de tussentijd zou dat andere italiaantje even ruim 2 recht trekken. In afwachting van de grote kraan nog even met de engels sprekende Italiaan staan ouwenhoeren en vervolgens *toen zij zag dat het goed was* (dat ben ik dus!) weer gaan ballasten. Daarna heb ik braaf de wacht overgedragen aan de tweede stuurman en ben ik lekker gaan eten.
Ik zat nog maar een uurtje in de messroom toen er een matroos met een briefje aankwam met het telefoon nummer van ene Ton (niet toni). Met de boodschap dat ik hem kon bellen en dat hij me dan mee uit zou nemen. Jurre en de meester meteen geinen dat de matrozen me verhuurd hadden. Ik stak het briefje in mijn zak en ging nog even naar mijn hut.
Voor ik het wist was ik in diepe slaap gedommeld en miste ik volledig het eten. De meester en Jurre hadden de kapitein en stuurman wijs gemaakt dat ik inderdaad de wal op was met ene Toni en dat de matrozen mij aan hem verhuurd hadden. Om half 7 werd ik gebeld en schrik ik wakker. Tegen die tijd was het hele schip al in de ban van de roddel, terwijl ik net met lodderige oogjes mijn hutje uit kwam rollen.
Morgenavond zijn we hier klaar. Dan komen we richting Rotterdam.
Kussen!

Anker op en de verkeerde kant op

Hallo lieve mensen, ik ben weer onder weg. Vanmorgen rond 10 uur zijn we anker op gegaan. Niet richting de kade van viesservetje maar de andere kant op. We gaan naar Brindisi waar hetzelfde bedrijf zit als in viesservetje maar daar zonder wachtrij. Brindisi ligt aan de oost kant van de laars en om daar te komen gaan we door de straat van messina, tussen scicilie en de laars door. Schijnt heel tof te zijn met monsterlijke stromingen, vulcanen en al die jazz.
Morgen mag ik het meemaken. Ik zal wel foto's maken. Voor degene die mij in Nederland nog hoopten te zien, no worries, de lading die we in Brindisi innemen is ook voor Rotterdam bestemd. Vooralsnog staat de eta op de 19de van december maar er kan nog een hoop aan veranderen, het blijft de zeevaart!
Na onze reis naar Rotterdam is de planning om naar Finland te gaan voor papierrollen. Het schijnt daar al aardig af te koelen dus misschien kunnen we nog een beetje ijsbreken. Misschien ga ik vanaf daar al wel naar huis en anders vanaf Baltimore.
We zullen zien.
Voor nu in ieder geval heel veel liefs, ik zal de komende paar dagen vast wel druk zijn aangezien ik het laden voor mijn rekening mag nemen, geheel met het maken van een ballast plan en het aansturen van de stuwadoors, dus wie weet duurt het weer even tot de volgende blog/mail.
Tot snel mijn geliefde walratjes!

Zoals de ketting zich voor het schip uitstrekt

We liggen nu voor anker buiten Civitavecchia.
De tijd die ik aan boord heb doorgebracht is voorbij gevlogen en het einde van mijn stage begint te naderen. Steeds meer wordt ik mij bewust van al die mensen thuis die ik zo graag weer zou
omhelsen. Waar ik weer slap mee kan ouwehoeren over de dingen van het dagelijkse leven, waarmee ik in de kroeg kan zitten zonder mij te ergeren. Zelfs de witte vlokken hondenhaar waarmee al mijn kleren bedekt zijn na een innige knuffelactie van Poppie, begin ik te missen.
Maar zoals de ankerketting zich voor het schip uitstrekt, strekt ineens ook de tijd zich uit. Werkzaamheden aan boord verlopen langzaam en zijn nog maar weinig verrassend.
Elke dag kijk ik vanaf de brugvleugel naar het schip dat op onze ligplaats bezet houdt, alsof ik daaraan kan zien hoe ver het nog naar huis is. Helaas, er is weinig nieuws aan de horizon. Dat schip wordt niet geladen wegens een defect aan het laadgerei van het dok. De groene streep algaanslag dat de waterlijn van het geladen schip verraadt steekt nog scherp af op de witte huid, ver boven de blauwe zee uit.
Drie dagen wordt er gezegd. Drie dagen voordat het witte schip geladen kan worden. Drie dagen voordat er weer vooruitgang is in de reis. Drie dagen voordat het witte schip na kan kijken aan en kan denken dat daarachter de weg naar huis ligt.
Weg van hier, weg van elke dag werk, weg van de stuurman die me steeds meer op mijn zenuwen begint te werken, juist nu ik hem het allerhardste nodig heb voor de laatste handtekeningen en verslagen. Een weg via de lege kalmte van de open zee, terug in de drukte van het stadse
bestaan.
Vandaag heb ik een extra lengte anker ketting uitgezet (15 vadem) en ook deze heb ik langzaam voor het schip uit zien strekken. Hoe lievelijk ook Civitavecchia tussen de twee stralende groene heuvels in werd beschenen door het heldere zonlicht, ik zag liever hoe het baby blauw van de lucht op de horizon botst tegen de diep blauwe middelandse wateren.
De ketting die het schip op zijn plaats houdt lijkt ook te tijd te ankeren, ook
mij te ankeren in het schip.
Kanaalkoorts noemen ze het. Het gevoel dat elke mijl die niet afgelegd is je twee mijl verder van huis brengt. Gaat wel weer over, wordt vast wel weer enthousiast, maar nu duurt het me te lang.

Viesservetje

Hey daar lieve kijkbuis kindertjes,
Ik lig nu met het bootje voor anker vlak buiten viesservetje (civitavecchia) Italie.

Het is nog een beetje onduidelijk wanneer we hier voor de kant kunnen om te laden maar als dat laden eenmaal gebeurt is komen we met het bootje naar Rotterdam. Ik hoop dat er wat mensen zich aanmelden voor de geleide tour over het schip. Laat het maar even weten, dan kan ik eventuele antiterrorisme verklaringen voor jullie opstellen. Dat jullie mijn boot niet gaan gebruiken om de twin towers omver te varen of zoiets.

De afgelopen dagen hebben we een tourtje gemaakt door de middelandse zee. Eerst Gibraltar, daarna twee havens in Spanje en uiteindelijk ook Livorno. Daar nog even een pizzatje weten te scoren en een wandeltje gemaakt over de markt. Overal verse vis, groente en fruit met van die oude mannetjes die 'ciao bella!' achter je aan roepen.
Prima vermaakt aldaar.

Verdere update is dat ik in week 2 al weer naar huis kom. In eerste instantie stond ik gepland voor week 4 maar dan begint mijn school alweer.
Bovendien is dat gedoetje dat school heet aan boord, bijna klaar en heb ik dan ook m'n vaardagen gehaald. Dus voor je het weet kom ik jullie allemaal weer pesten.
Nou heel veel liefs uit italie en tot snel. Ik hou jullie auf den hoogte!

Lome Zondag bij de Azoren

Hey iedereen daar! Ik zit inmiddels bij de Azoren en heb al weer een volledige week aan dek gestaan. Het begint me nu al weer mijn neus uit te komen. Ik ben niet geschapen voor het uit mn neus eten en weinig en onregelmatig slapen. Bovendien ben ik al meerdere keren vergeten mijn wekker te verzetten naar de juiste tijd zone. Vanavond maar eens onthouden. De stuurman is nog steeds een xxx en ik kan af en toe wel de haren uit mn hoofd trekken als ik weer om 4 uur 's ochtends zijn geouwehoer aan moet horen met op de achtergrond de boerenmuziek van 'Normaal'.

Toch gaat het met de planning redelijk voorspoedig. Handtekeningen voor het verplichte leerwerk worden binnen gehaald en ook die verslagen beginnen een soort van vorm te krijgen. Vandaag heb ik helaas het eten gemist omdat ik inderdaad m'n wekker niet goed had gezet en de avond ervoor tot 12 uur beneden met de machinisten porno heb zitten kijken. Ja echt porno. De nieuwe meester had uit Thailand een gekopieerde dvd met een normale film erop, Big Stan genaamd. Wel een leuke film dus na wat besluitenloosheid worden ook de special features aangezet voor grappige deleted scenes en al dat soort dingen. Verrassing, de scenes bleken vervangen door meerdere pornofilmpjes. Ik heb nog tot 12 zeer serieuze verhandelingen gehouden over de shot keuzes en de enscenering van deze slechte pornofilms, tot iemand me erop wees dat ik drie uur later weer op wacht moest.
Ik meteen m'n nest ingerold. Vanmorgen was niet de meest productieve wacht tot nog toe. Ach nog even doorbijten zeggen we dan.

Dinsdag gaan we eerst bunkeren in Gibraltar en vervolgens door naar Motril (Spanje). Daar gaan we de lading klaar maken om te lossen. Woensdag om 7:00 beginnen we met lossen van een deel en tegen de avond gaan we door naar Palamos (Spanje), dat is nog zo'n 1,5 dag vanaf Motril en daar zullen ze meteen beginnen met lossen. Vervolgens zijn we zaterdag in Livorno waar ze zondag of maandag pas de laaste beetjes eruit zullen vissen.

Daarna is het weer Destination Unknown.

Waarschijnlijk kom ik week 3 naar huis. Dat geeft me nog 9 weken aan boord om m'n schooldingen af te maken. Hoe eerder hoe beter wat mij betreft, dan kan ik tenminste weer in mijn vrije tijd boekjes lezen of langer doorwerken met leuke pruts klussen. In livorno gaan Bomer de kok en de tweede stuurman, Koen, van boord. Dan wordt het weer een flippenboot (Filipijnen). Jurre gaat week 52 van boord samen met de stuurman (je zou maar vanaf Amerika met 'm in een vliegtuig moeten zitten) en de meester en deze kapitein worden ook nog een keer gewisseld voor week 3.

Dan is de complete bemanning vernieuwd en blijf ik over. Last man standing zullen we maar zeggen. Ik hou jullie weer op de hoogte! Liefs en kussen

Mayday Matane op de Besmetsaborg

Hallo daar!
Ik heb de afgelopen paar dagen zo'n raar avontuur weer meegemaakt, niet te
filmen. Na aankomst in Matane zijn we de eerste dag meteen even de wal op
geweest. Naar de Walmart voor de nodige nootjes en andere onzin en daarna naar
de enige kroeg die open was. Een shabby karaoke-barretje met drie houthakkers en
vier bouwvakkers. Niet zo vreemd misschien op de maandagavond maar niet gezellig en dat zorgde ervoor dat we allemaal op christelijke tijd na een minimale hoeveelheid bier
weer op onze kooi lagen.
Nog geen 3 uur later lag ik met twee truien en een lange broek onder mijn dekbed te rillen van het koude zweet en blaffen tot mijn longen op dek lagen. De volgende dag heb ik wel nog tot de lunch gewerkt maar daarna in diepe rust rillend op mijn bedje gestreden. Twee dagen later deed de tweede machinist gezellig met me mee. Samen met je meerdere op de bank met kopjes thee met honing en een beetje uitzieken heeft wel wat. Twee dagen later besloot Bomer zijn temperatuur eens te nemen, bleek het 39,5. Best veel naar wij dachten.
De kapitein besloot hierop ons de volgende ochtend naar het ziekenhuis van Matane te sturen, voordat we aan de oversteek richting Italië zouden beginnen. Jurre, die al langs was geweest bij dit gezellige ziekenhuis in verband met een peesonsteking in zijn voet, wist te vertellen dat iedereen die hoestte in een appart glazen hok werd gezet met mondkapjes op en dat er overal tv's en posters waren die schreeuwden over het gevaar dat in het Nederlands mexicaanse griep heet.
De Meester, vieze Bert, was inmiddels weer aan boord en vertelde dat ook heel Schiphol met mondkapjes en handschoenen rond liep. Hij maakte zich ernstig zorgen over het krijgen van onze griep na zijn longontsteking in Finland toen hij met loeiende sirenes van boord is gehaald.
De volgende dag werden Bomer en ik in de pick up van de agent geladen, op naar het ziekenhuis. Bomer op een stoel ik op een half zitje dat dienst deed als achterbank. Niet heel comfi maar ach, we kwamen er. Onderweg nog genoten van het mooie Canadese landschap bij herfst met ontiegelijk veel bomen.
Bij de ingang van het ziekenhuis moesten we inderdaad mondkapjes op en handen wassen met desinfecterend middel. Daarna kastje naar muur achtig dansje tussen allerlei loketten en vervolgens naar de wachtkamer. Na een minuut of 15 zagen we ineens onze kapitein door de gang voorbij huppelen. Wat deed hij hier?
Bleek dat Bert van boord was gehaald door twee ambulances en drie brandweerwagens vlak nadat wij van boord waren gegaan. Hij had geen koorts alleen een hele hoge bloeddruk en ik gokte eigenlijk meteen al goed dat het een paniekaanval was (De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest).
Na twee uur in het wachthok voor mensen met tacotyfus gerelateerde symptomen, wist de dienstdoende arts te vertellen dat we de griep hadden en konden we weer terug naar boord. Duidelijk was intussen wel dat Bert niet meer met ons mee ging met de oversteek. Ookal had de arts gezegd dat hij prima in staat was om te varen, leek het gevaar van een tweede paniekaanval toch te groot. Vandaar nu dus weer een nieuwe meester. Hele jonge kerel van 31, volgens mij wel vriendelijk. Maar morgen begin ik weer om 4 smorgens op de brug.
Liefs!

Midterm blues en Oranjeborg merengue

Hey daar,
Ik had nog een mail beloofd vanuit Trois Rivieres, maar we liggen al weer op de spijker* bij Matane as we speak.
Twee keer de wal op geweest daar eerste keer ook even geinternet in een van God verlaten zeemanshuis. Daarna ook nog een biertje gaan halen in een Irish pub. Mooi is dat die overal ter wereld ongeveer hetzelfde zijn en ze spreken Engels. Wel gunstig voor Jurre en Bomer
want die doen niet aan Frans. Anyway na mijn tweede halve liter heineken en mijn
eerste wc bezoek met voor het eerst in een maand weer een spiegel waarin ik
mezelf kon zien, begon de midterm blues ineens door mijn hoofd te gieren.
De meeste zeemannen worden chagerijnig en verdrietig omdat ze naar huis willen, ik had meer
last van het feit dat ik geen heimwee had en dat die spiegel toch minder
vriendelijk was dan ik gehoopt had. Dat mijn al mijn broeken ineens gekrompen waren had kennelijk toch niks te maken met het feit dat ik de droger gefikst heb.
Nog wat biertjes later en een flinke partij naar het plafond staren (het ging over tieten)
gingen we weer naar boord om even een slaapje te plegen, want volgende dag weer 8
uur aan het werk.
Ze zeggen wel eens dat je jezelf tegen komt aan boord, klinkt ook wel interresant. Ik hoor het mezelf nog zeggen op kantoor Wagenborg na de vraag wat ik zelf van mijn stage verwacht. "Ja ik heb er zin in, maar ik denk ook dat ik mezelf ook wel tegen ga komen." Ik kende mezelf al redelijk blijkt, denk dat ik mezelf wel vaker tegen ben gekomen. Ook de soms harde oordelen van
wild vreemde (je collega's) klinken mij allemaal wel bekend in de oren. Dus nee
ik kwam mezelf niet tegen daar in de kroeg, waarschijnlijk realiseerde ik me dat
ik gewoon nog steeds mezelf ben met al mijn afwijkingen en slechte gewoontes.
Maar aangezien ik altijd al zo geweest ben en er geen lieve of kwaaie moeder
aan helpt (allebei hebben ze het geprobeerd) is er ook niks meer om me druk over
te maken. Einde midterm blues.
Volgende avond lag de Oranjeborg achter ons aan de kade. Daar zat een bekende aan boord van school: stan de man. Hier aan boord als ik iets niet los krijg of niet kan tillen, denk ik altijd bij mezelf; als stan kan varen...
Ik ben met Bomer daar eerst aan boord een biertje wezen drinken, daarna alle kroegen in Trois afgestruind met de derde machinist, de stuurman, stan en de twee leerlingen van de OJ.
Mereltje voorop want die wist de weg en anders kon ze m wel vragen in het Frans.
Harstikke gezellig, smerig amerikaans bier en eindeloos met de billen schudden op de merengue**. Moet een raar gezicht geweest zijn als we zo over straat liepen maar ik heb het echt naar m'n zin gehad. Ow en over gepubliceerd worden, misschien kom ik een een blaadje voor een feestje van de zeevaartschool van terschelling met mijn zee poezie momentje.
Nou ik heb jullie wel weer even van de straat gehouden zo. Kussen!

Noten voor verwarde walrotten
*spijker = anker
**merengue = in dit geval muziek, geen schuimgebak

Hey lieverds!
groetjes uit trois rivieres!
nieuwe foto's op hyves.. we liggen hier tot zondag waarschijnlijk dus er komt nog een langer berichtje. Ow en ik word misschien gepubliceerd!!
*trots*

later meer.

Kussen

Vliegende koektrommels

Hey allemaal, het is weer een zondag op zee. Uitgelezen moment voor een het
componeren van een nieuwe blog. Geen idee meer waar ik gebleven was maar we zijn
dus vanaf Skagen naar Immingham gevaren om pepcokes (hoe schrijf je dat?) te laden. Daar hebben we een dagje over gedaan en ik heb welgeteld 10
minuten op de wal gestaan om even een stukkie chocola te kopen, maar was toch
wel fijn om even een vreemd gezicht te zien.
In Immingham zijn Martijn en de vorige ouwe ingewisseld. De nieuwe Martijn heet Koen. Aardige kerel en in tegenstelling tot Martijn de rust zelve. Hij woont in Toronto sinds hij aan
boord bij de HAL (cruise schip) hopeloos verliefd is geworden op de Canadese lead zangeres. Wel een grappig verhaal.
Net als Martijn werkt hij voor een uitzend bureau en heeft bij allerlei soorten schepen gevaren. De nieuwe ouwe is beer van een vent. Lang en met een flinke kerstman buik. Hij woont in Frankrijk en heeft iets van 7 kiddo's. In tegenstelling tot de vorige kap is hij niet zo'n plaaggeest. Een echte rustige goedzak, tenminste zo komt hij tot nog toe over. Maar hoewel de
sfeer aan boord ineens een stuk rustiger is (op het onophoudelijke gebleer van
de stuur na) wordt de zee er niet kalmer op. Mijn mooie panettonne blik vliegt me nog steeds om de dag om m'n oren (hij staat in in de boeken kast, ik ben vol goeie hoop).
Geeft verder niet, in de machine kamen hebben we het minste last van het weer en in
m'n hut ben ik alleen om te slapen. Alleen toen ik naar het middenherft aan het
wandelen was en instinctief voor de hoge kant van het schip koos, kreeg ik wel
een plensje water voor m'n giechel.
Ik heb in de machinekamer de laatste tijd leuke dingen gedaan; verstuivers getrokken en afgeperst en wel 3 HD brandstofpompen overhaalt. Krijg je best danootje power van om met een
momentsleutel van een meter iets met 200 Nm vast te hengsten. Bovendien moeten
de 50 kilo zware krengen van een brandstofpompen iedere keer de trap op naar de
werkplaats.
Ik vind het prettig werken met de meester en met Bomer. Bomer had in
Antwerpen zijn meisje zwanger gemaakt trouwens, dat hebben we gister uitgebreid
gevierd met pils, maar vandaag kreeg hij een mail dat zijn vriendin een miskraam
heeft gehad. Soms is het echt kut dat je zo ver van huis bent. Ik baal echt als
een stekker voor hem, je had m moeten zijn grijnzen toen hij hoorde dattie pappa
werdt. Mijn eerste verslag is eindelijk af en goedgekeurd en kan in three rivers
op de post en ik heb vandaag weer op turbo speed aan m'n MK verslag gezeten. Ik
krijg nog een keer typ eelt! In Canada gaat ninja turtle mees van boord en
krijgen we vieze Bert (van de longontsteking) weer terug.
Na Three Rivers gaan we hoogst waarschijnlijk richting Spanje. Daar gaan Koen en Bomer van boord die weer worden afgelost door flippen. Dan zitten we alleen met vieze bert, de stuur
en de kap. Nou hasta la pasta!Kus

Tussenspel

Merel vaart inmiddels buiten bereik van gsm palen ergens onder IJsland richting Canada. ETA 31 oktober. We hopen op blog voor die tijd, maar ze zit weer in de machinekamer. Dat is een druk bestaan hebben we begrepen. Wat een lawaai ook!
Rustige wal groet,
Mama van Merel

Hollandsch weer

Hey daar, voor het eerst dan toch echt een beetje weer gehad. Het koekblik wat
ik van m'n broertje en ze meisje had gekregen vloog me om half 4 snachts om de
oren, en toen ik om zeven uur definitief mijn nest uit moest werd bleek eindelijk
mijn bureau opgeruimd!
De rest van m'n hut daarentegen was afgestouwd met tijdschriften, halve treetjes frisdrank en papierwerk. Zelfs mijn overlevingspak had de weg van de ene hoge kast richting de andere gemaakt.
Goed sta je dan met lodderige oogjes en je olie spuitje brandstofpompen te smeren in
de hoop dat je niet in de motorkist donderd. Maakt het weer een uitdaging zeg ik
maar zo. Het was even vervelend toen ik in een olieplas een zwieper maakte met
een tl lampje in m'n handen, maar gelukkig alleen maar nog meer blauwe plekken.
We zijn nu vanaf Skagen, waar we hebben geankerd om te schuilen voor het weer
waar we nu door heen varen, naar Immingham, Engeland, aan het varen. Daar gaan
we lading oppikken voor Three Rivers Canada.
Ik wel echt blij dat ik weer lekker in de machinekamer aan het werk ben. Dekdienst is zo veel administratie wachten en geouwehoer aanhoren. Het enige leuke aan de dekdienst sinds Pekka van boord is was, met Martijn ouwehoeren en dingetjes aan dek slopen en of fiksen.
Uiteindelijk is Martijn (die stiekem Pieter heet) toch een hele beste kerel als
je een beetje gewend bent aan zijn hoge stuiter gehalte. Ik vind het dan ook wel
jammer dat hij straks in Immingham van boord gaat om met z'n decadente bips op
Curacao te zitten (hurricane season maarja het blijft de carib).
In immingham krijgen we een andere nederlandse uitzendkracht aan boord om dat de filipijn die zou komen geen visum bleek te hebben. Dus tot Canada Hollandse tweedes. Ook gaat
de kap van boord en komt er ene Visser voor terug. Schijnt nogal van het houtje
te zijn maar wel een goeie kerel. We shall see.
Ik hoop wel dat hij de eerste stuurman de mond een beetje kan snoeren. Alle gezelligheid wordt overstemd door zijn elle lange verhalen die hij zonder schroom zelfs over de kapitein uit
brult. Ow en trouwens ik haaaaat verslagen tikken... Verder gaat het hier
allemaal prima, we gaan alleen wel de echte kou tegemoet en ik heb nog nergens
thermo ondergoed aan kunnen schaffen. Ik ben benieuwd, alles blijft hier maar
veranderen en ik weet nooit waar ik aan toe ben. Dus we zullen het wel zien
fotograferen en beschrijven.
Had ik al verteld dat ik bijna verkocht was voor twee kamelen en een geit in Antwerpen? En dat ik een hele middag op mijn eigenste bank in amsterdam heb gezeten?
Waarom gaat die tijd toch zo snel..
Liefs, kussen en all that jazz

Verhalen, verhalen en verhalen

Hey daar op het droge, alles goed en wel?
Ik zit nu weer op zee maar heb in de afgelopen tijd (geen idee of het een week is of
misschien wel twee) zo veel onregelmatigheden meegemaakt dat er van ritme geen
sprake is. Iedere keer is het niet zeker waar we heen gaan en wat we gaan laden.
In Antwerpen hebben we wel op drie verschillende kades gelegen. Eerst om het
staal te lossen, daarna midden in de stad om te wachten tot onze volgende lading
beschikbaar was (was heel leuk, lekker wezen stappen en zelfs nog een treintje
naar Amsterdam gepakt voor een paar uurtjes) en daarna gingen we naar de laatste
kaai waar we kolen hebben geladen. Vieze meuk is dat zeg! Het stof slaat meteen
op je longen en ik moet zeggen dat m'n ogen er ook niet al te vrolijk van
werden. In de tussentijd zijn we ook al naar Duinkerken geweest waar we het
zooitje weer hebben gelost. Daar heb ik voor het eerst in m'n eentje een
loswacht gelopen, dat betekend letten op de ballast, de stabiliteit en eventuele
schade die de monsterlijke grijper (35 ton) aan het schip maakt.
Dat alles moest in overleg met de voorman die natuurlijk weer 2 en een half woord Engels sprak
en dus gingen de verhandelingen in het Frans. Best ingewikkeld als je in het Frans scheepstermen wilt gebruiken. Toch is het me allemaal gelukt en begin ik
een beetje lekker m'n draai te vinden aan dek.
Dat kan maar één ding betekenen: ik moet binnenkort weer naar beneden.
Echt erg vind ik het niet want met de nieuwe eerste stuurman boter ik niet al te best (heeft hij waarschijnlijk zelf niet door trouwens) en Martijn gaat al weer bijna van boord. Voor hem komt een 40 jarige fillipijn terug, dus dan is de stuurman ontlopen door met de tweede mee te
lopen ook geen optie meer.
Voor nu zijn we onderweg naar hoek van holland, daar gooien we de spijker (anker, voor meelezende landrotten) uit tot verdere orders. Misschien windmolens in Denemarken,
maar nog steeds is niets zeker, zoals bijvoorbeeld of ik niet nu eigenlijk wacht
hoor te hebben en vreselijk mijn snor druk..
Ik ga maar eens mijn hut opzoeken en kijken of ik een verslagje tikken kan. Mijn
hut stink trouwens naar overleden stinkdier omdat ik mijn koelkast heb moeten
ontdooien en m'n tapijt daarbij nogal doorweekt is geraakt. Dat verhaal volgt
later wel weer. Kussen!

Antwerpen/Amsterdam

Hello dear dudes!
ik zit nu zo waar met mijn luie reet op mijn eigen bank. Ik had vandaag de toffe ingeving om maar een trein naar huis te pakken en bij Gijs op de koffie te gaan en even thuis te zijn. Het is wel bizar om op centraal te komen en gewoon als een toerist de weg kwijt te zijn. Fucking hey de metro is zelfs dicht.. Maarja dat terzijde, jullie vertellen over nederland slaat natuurlijk ook nergens op. We liggen nu dus in Antwerpen zoals mijn mamma al gezegd heeft. We liggen midden in de stad, 10 min vanaf het centraal station. Gister met Jurry en Martijn lekker wezen stappen. Bier in emmers die ik alleen met twee handen aan m'n mond kon zetten dus dat wilde wel. Op een geven moment waren er ook pina coloda's, gezellig dus. In de tussentijd zijn er een nieuwe stuurman en een nieuwe bootsman aan boord gekomen. De stuurman is een beetje een enge kerel. Hij stelde zich voor met een trillend alcoholisten handje. "BOT" tetterde hij in m'n oor en ik was er meteen van overtuigd dat het hier inderdaad om een botte boer ging. Hij houd erg van het geluid van zijn eigen stem en is een waarlijke "captain obvious". Zijn getetter brengt me vaker in de war dan dat het me helpt. Toch kan ik wel een hoop van hem leren. Ik moet alleen een mimi filter aanschaffen. Ik loop dus heel vaak met Martijn (tweede stuurman) mee. Ik vind het wel prettig om met hem te werken en vind het werk aan dek nu ook wel echt leuk worden. We gaan trouwens kolen laden in Antwerpen, maar die lading is pas woensdag klaar. Als we die laden gaan we naar duinkerken, dat is een stukje van niets en is meer werk voor een binnenvaarder. We hebben tenminste lading. Nu even eten, lekker pasta zoals het hoort gekookt door mijn broertje! Tot later lieverds!

We zijn er bijna!

Merel tuft ondertussen gestaag deze kant op. De 'landing' zal waarschijnlijk aanstande woensdag, de 30e zijn. Antwerpen. Wij (papie en mamie) gaan natuurlijk naar haar toe, al heeft dat nog wel wat formele voeten in de aarde. We moeten langs die agent zien te komen die de belangrijke taak heeft de haven te vrijwaren van terroristische aanslagen. Jemig!
Voor alle meelezers een vrolijk bericht: We kunnen gewoon mailen naar Merel. Zonder attachments, maar we hoeven verder niet zuinig te zijn.
Merel is bereikbaar op mv.metsaborg@wagenborg.com
Hou er wel rekening mee dat de mail als bulk op het schip binnenkomt en misschien wel door meerdere personen te lezen is. Zet in het onderwerp Merel Mulder, anders komt het niet bij haar aan.
Zoute groet aan alle meelezers en andere zeemannen en vrouwen.
De mama van Merel

vanaf de brug

Hey daar! Terug op de blauwe zee, dit keer vanaf de brug.
Wel heel erg wennen hoor moet ik zeggen.
Andere en wisselende wachttijden, vooral in Charlseton met laden. Ook met het
wachtlopen.
Op de brug leer ik kaarten verbeteren, om me heen kijken en kompassen
controleren met de zon. Dat klinkt misschien wel spannend maar het grootste
gedeelte van de tijd staat mijn stoel op de comfi mode (wel op het
juiste moment actief opspringen en in het gareel natuurlijk) en bestaat mijn werk uit een beetje om je heen kijken en luisteren naar wat je verteld wordt.
Ik vind het niet stom op de brug en weet zeker dat als ik meer m'n draai erin vind, dat ik mezelf dan ook wel weet te vermaken, maar het is wel weer maximale culture schock ten opzichte van de machinekamer.
Ik vind het wel heel prettig om af en toe het zonnetje op m'n bolletje te hebben en dolfijntjes
te zien spelen in de boeggolven. Toch is het wel ook de tijd waarin ik jullie
het meest mis. Mijn wacht was eigenlijk van 8 tot 12 en van 4 tot 8, in de
tussentijd kon ik dan gaan slapen of takenboeken of uit m'n neus vreten. Klinkt
tof, maar er is dan niemand die ook wakker is en niks aan het doen is, dus
meestal loop ik gewoon van 8 tot 8 met pauzes.
Er wordt veel gevraagd naar sappige details maar ik moet jullie helaas teleurstellen, mijn leven aan de wal kent meer intrige dan dat op zee, geen stiekeme affaires met zeebonken.
Bij Charleston lagen we voor een moeras, zo'n 3 uur varen van de echte stad, waar de stuwadoors twee keer per dag met busvervoer werden gewisseld. Het moeras schijnt vol te zitten
met alligators maar ik heb de tijd niet gehad er een te zoeken. Het was 40 graden
en ik had een zwembad gebouwd met Martijn maar daar heb ik totaal geen gebruik
van gemaakt: werken, slapen, eten, werken, eten, slapen, volgende dag.
De stuwadoors moesten wel even wennen dat ik ze ook aansprak over hoe er geladen moest
worden en ik ben meer dan eens als een dierentuinaapje aangestaard.
Het was wel even anders dan in Baltimore omdat het een 24 uurs haven was en we waren dan ook binnen 2 dagen helemaal volgeladen. Ik maar denken dat het normaal was om ook
een dag vrij te hebben in de haven.
In Antwerpen schijnen ze ook de klok rond aan te poten dus wie weet ook daar geen vrije dag, maar dat zullen we nog zien. Voorlopige eta is 30-09. Ik baal zo van het
mail limiet, maar moet al weer stoppen.
Hou van jullie,kus

Antwerpen is nog ver

Hey joh, alles goed daar in het kikkerlandje?
Hier gaat het ook allemaal goed. Ik ben inmiddels gewisseld naar dek dienst wat tot nog toe alleen maar betekent dat ik kan stappen en kan bijslapen.
Ik heb ondertussen al een paar dagen uitslag van al die smerige meuk die ik op m'n tere huidje heb gehad in de machinekamer en hoop dan ook dat dat heel binnenkort weer weg trekt nu ik niet meer met zware olie hoef te werken.
Over het algemeen heb ik het erg naar m'n zin gehad in de machinekamer.
Ik heb heel veel dingen van de binnenkant gezien en gefixed. Ik vind het van de
MK alleen zo jammer dat je geen flauw benul hebt waar je bent op de wereldbol.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel ook een klein beetje beu was, vooral die meuk overal. Ik
ben het hier sowieso wel een beetje beu *in de haven niets liggen doen* en kan
niet wachten tot we uit kunnen varen. Helaas zit het schip nog steeds vol met
papier en kan er alleen gelost worden als de regen uit blijft.
Natuurlijk is het vandaag (zondag) schitterend weer en heb ik in mijn bikini op m'n handoekje op de stalen dekluiken een boekje liggen lezen (Het moet een raar gezicht zijn, zon meisje in
bikini op een vrachtschip). Morgen als de havenwerkers er weer zijn wordt er weer
regen verwacht.
Gisteren zijn we in baltimore wezen stappen en rond banjeren. Maar goed dat de gemiddelde Amerikaan niet kan rekenen en ik en jurre ook gezellig een biertje of veel konden drinken. De stemming aan boord is nog steeds goed maar het is wel duidelijk dat de meesten het in de haven liggen wel zat zijn en naar huis willen.
De twee nieuwe tweedes zijn allebei hardstikke aardig trouwens. Het zijn wel echte zeeuwen uit een klein dorpje met een hekel aan de grote stad maar ik kan het goed met ze vinden. Toch wel raar dat een dude van amper een jaar ouder je meerdere is, moet dan ook wel opletten met m'n grote flapuit muil. Hopelijk varen we snel uit en zie ik jullie snel in Antwerpen!
Vind jullie lief! Kusjes

meer dan een maand

hey nog zoveel te vertellen..
zoveel dat ik wil weten van jullie..
hoop jullie zo graag nog even te zien in antwerpen. maar weinig tijd, dus schuif ik het schrijven van het verhaaltje maar weer een stukje voor me uit en wacht ik tot ik weer in het rustige schema van een oversteek zit.
fotos staan op hyves, of had ik dat al gezegd?

kussen groetjes liefs

US trash

Hey lieve jongens en meisjes!
Hier gaat alles goed, de bemanning is nog steeds hartstikke gezellig en beschaafd, ik ben hier wel echt thuis. De kapitein zei vandaag zelfs dat ik me wel heel goed staande wist te houden tussen al die mannen en dat is bijna een echt compliment!!
Ik ben nu in Amerika aangekomen, Baltimore om precies te zijn. Het is wel even een culture schok hier. Eerst kregen we te horen dat we waarschijnlijk niet van het schip af mochten omdat ze in America nogal panisch zijn *land of the free, home of the brave* (dus iedere buitenlander sluiten we op met hoge hekken en bewakers). Gelukkig bleek dit mee te vallen en mochten we de wal op. We zijn naar een Wallmart geweest de eerste keer. Ik heb nog geen voet op de stoep staan en ik zie me toch een monsterlijk gevaarte lopen. Ik was bijna gillend terug de auto ingevlucht. Het was een vrouw, zo groot in de breedte als ik in de lengte ben, kalend, bedekt met zwerende puisten en spataderen. Als je zou vragen welke huidkleur ze had dan had ik gezegd blauw. Het was wel duidelijk dat de mensen uit het haven gebied niet tot de hogere klasse behoren.
Verder praten ze echt vreselijk irritant, straatvegers rijden rond op segways omdat ze anders zo veel moeten lopen, bediening is vreselijk opdringerig en overal waar wij gaan worden we verdacht aangekeken, ik mag geen alcohol drinken of ook maar een bar binnenlopen, koffie verkopen ze alleen op de bovenste verdieping van de boeken winkel en alles is altijd open tot minimaal 10 uur. Het wel lekker om even de beentjes te strekken af en toe en te zien dat er nog een wereld is buiten het schip. We hebben zondag gebbqt, dat was heel gezellig tot ik de volgende ochtend weer om acht uur met mijn katerkopje tussen de ronkende diesels stond. Toen was er ook nog het feest van de bildge put schoonmaken. De bildge put is de bodem van de machine kamer waarin alle olie en narigheid in uit lekken (haren, stukjes mop, ijzervijlsel). Dan zit je daar gehurkt met je kloppende hoofdje in de warme stinkende drek te graaien, fijn. Ook is er een nieuwe tweede machinist aan boord gekomen, een hollander dit keer, dat is wel heel prettig want ineens wordt me niet alleen verteld wat ik moet doen maar ook waar ik mee bezig ben. Bijna zonde dat ik nu juist aan dek moet. Aardige kerel trouwens, een beetje wappie maar verder wel prima. Zo gabber met een gouden oorbel met een ankertje... Ook aan dek krijgen we een nieuwe tweede, ook een hollander en hij is ongeveer zo oud als ik. Ik heb hem nog niet gezien maar als het goed is is hij nu wel aan boord. Vanaf morgen gaan we beginnen met ontladen van de papier rollen, dan ongeveer donderdag gaan we naar charleston. Ik ben ongeveer rond de 25ste in Antwerpen, m’n papsie en mamsie komen even langs om naar me te zwaaien, mocht je zin hebben om me op te komen zoeken trakteer ik je drankjes! Wees niet gevreesd ik ben weinig veranderd, ik draag hier nog steeds mascara en m’n nagels zijn nog steeds lang en netjes gevijld en het okselhaar hangt niet onder m’n t-shirt vandaan. Morgen extra vroeg op want dan komt de bunkerboot om onze weer te voorzien van de smerige zware olie troep die wij zo liefdevol de lucht in pompen! Foto’s staan weer op mijn hyves!
Lieve mensen vergeet niet reacties te blijven sturen want het doet me echt goed om van jullie allemaal te horen.
Cheers! En ook maar een kus van mij

Eindelijk schoon!

Hallo lieve luisterkinderen!
Wat een leuke reacties! Daar gaat m'n zeemanshartje sneller van kloppen. Hier aan boord
gaat alles goed! We zijn (ongeveer, het blijft schipperen) zaterdag bij Baltimore.
Daarna gaan we naar charleston waarna we Antwerpen aandoen.
Na Baltimore mag ik op de brug werken.
Dat betkendent 's morgens navigeren en smiddags met de matrozen meewerken (het
engelse woord voor matroos is able seaman, vind ik toch bekwamer klinken dan
maritiem officier).
In charleston krijgen we staal aan boord waardoor het schip een stukkie ruiger gaat slingeren dan het nu doet (heeft met soortelijke massa enzo te maken), dus hopen op goed weer en een kotsemmertje bij de hand!
Ik zit nu al bijna een maand aan boord en dit zijn een paar dingen die ik me pas realiseerde
op zee; staand plassen betekent natte voetjes voor de kerels; Kap vind me schattig en is bang dat ik breek; fijne collega's zijn Amsterdam hatende racisten; mijn scholing is kut; de kap heeft korsakof; vliegende vissen komen op licht af en landen zo aan dek (ik had er 1 gevangen die heette filip); filipijnen eten alles dat ooit bewogen heeft; dolfijnen zijn bruinvissen en
daarmee de wakers van Neptunes, maar zijn snel afgeleid en spelen uren met de
boeggolf; foto's zijn te klein om een horizon op te zetten; als je naar boven rent om een walvis te zien kan je beter halverwege stoppen en om je heen kijken (ik heb ze allemaal gemist).
Nog even en ik word weer schoon, echt schoon, dat je niet nog olie in je porien hebt en je kleren niet nat zijn van het zweet. Dat je niet eerst moet checken dat je niet afgeeft voor je iets aanraakt, zo schoon!
Liefs 't meisie loos

Ze heeft ons hart

Hallo allemaal, Ik mis jullie nu al te pletter! Hoop dat alles goed is met
iedereen. We varen nu op de Atlantic en de zee is kalm. Er drijft al wier in het
water, dat duidt op de warme golfstroom. We zijn voorbij de Azoren en komen
waarschijnlijk zaterdag of zondag aan in Baltimore. Alles om ons heen is water,
helderder blauw dan jullie je kunnen voorstellen. Het valt dan ook niet te
stoppen dat ik een tikkie melancholisch word. Dus bij deze:

God wat is ze mooi.
Ik kan me nog herinneren dat ik als klein meisje op de preekstoel zat, hoe het is dat de zee tot de horizon je blikveld vult. Ik was op slag verliefd.
Ook op foto's van mij als klein meisje had ik al die blik die zegt dat de horizon
niet ver genoeg is. Geen wonder dat we de aarde tot een globe hebben gevormd om haar zo eindeloos te kunnen bezeilen. Alle zeevarende houden van haar.
Ze maakt ons wie wij zijn. Wij zijn de oude stille man aan het einde van de bar met zijn blik op onneindig die haar zo mist. Wij zijn de jongens die niet van haar kunnen zwijgen.
Wij zijn de mannen die haar vervloeken omdat ze ons zo gebroken heeft.
Diep van binnen blijven wij naar haar verlangen, ondanks het verdriet dat zij ons geeft.
Ze maakt ons soms zo ziek dat we alles zouden geven om het te laten
stoppen. Het werk dat we verrichten op de schepen die ze in een keer op kan slokken slijt onze lijven. Aan de wal missen we haar, en als we bij haar zijn verlangen we soms met heel ons hart terug naar de wal. Ook nu de mannen niet meer van staal zijn en de schepen niet meer van hout, zoeken wij nog naar haar romantiek. Misschien is dat ook wel onze charme, de verweerde kerels die zo duidelijk een grote liefde koesteren. Sommigen van ons zullen aarden en leren houden van een ander, misschien ooit zo onvoorwaardelijk als van haar, maar ook diegene die haar trachten te vergeten zullen blijven dromen van de dagen dat ze ons troostend in slaap wiegt. De zilte zoenen die ze in ons in onze bezwete nekken drukt waarmee ze ons afleid van ons tergend zware werk in de hitte van de zon.
Zij heeft ons hart, de zee heeft ons hart.

Een korte blik op alle vergezichten

Dag! Ik zit nu op de noordzee, we zijn begonnen met het oversteken richting Baltimore. De komende dagen niets anders dan de duizend kleuren van de zee en hier en daar een ander schip aan de horizon. Nu we Dover kanaal hebben verlaten, en daarmee de gele mist van de zwavel die wij in europa de lucht in pompen,is er niets meer dat het uitzicht bellemert. Toch begin ik me af te vragen hoe het komt dat de bemanning van zo'n schip die letterlijk zo'n brede horizon kent zo ontzettend bekropen kan zijn. De wereld met oogkleppen, gebasseerd op traditie en vooroordelen. Aan tafel hou ik wijselijk mijn mond, "mannen met idealen, pfew daar valt geen land mee te bezeilen!" Ik hoef me dan ook niet af te vragen of dit ook geld voor vrouwen met idealen. Toch zal ik nooit de empathie en het inlevings vermogen in de andere kant van het verhaal, of in dit geval de grote sloot, verliezen. Waarom de wereld zwart wit zien als wij als zeevarende het voorrecht hebben om per reis meer kleuren scala's te zien dan de gemiddelde kassa miep in haar hele leven? Enfin genoeg fillandrische filosofie voor de late avond. Het is hier nog steeds gezellig en ik werk nog steeds hard. Vandaag van 8 tot 8 in de machine kamer gewerkt. Van 8 tot 12 met de meester naar het zelfde wijzertje van de watermaker getuurd, met de nodige koffie pauze's uiteraard! Daarna een paar snoeren in elkaar gezet (als je denkt dat elektra kut is als je op wankel trapje staat met spontane nek kramp van het omhoog staren, wacht dan maar als je ook nog een beetje deinig op de kop hebt) en nog wat van dien aard. Druk druk druk.. Dagen duren hier langer dan aan de wal en tegelijkertijd is de tijd schaars. Het lijkt wel of door dat geschommel al die leuke dingen die ik nog wilde vertellen uit m'n hoofd gevallen zijn! Verslagen tikken is trouwens niet minder vervelend als je het op een schip doet, blijft stom. Ook op mijn vrije zondag op zee, waarover je vaak hoort klagen dat mensen zich vervelen, heb ik in plaats van met m'n neusje in de zon, in de vettige manuals gezeten met m'n laptop op schoot en kleppen op. Een verhaaltje tikken, tekeningetje maken of boekje lezen ben ik niet aan toe gekomen helaas. Wie weet, volegende zondag zitten we nog steeds op zee, als we dan niet met Billy aan het stoeien zijn en ik vanavond nog een beetje tijd zie aan m'n verslagen te werken, dan kan ik misschien even stoom afblazen met een potlood in de hand of genieten van de schrijvers kunsten van een ander. Lieve vriendjes en vriendinnetjes ik ga maar eens flink lang onder de douchen. Kus van het meisje loos

Ninja Turtle's

Dag maatjes van de lage landen en daarvoorbij,Vandaag de dag bevind ik me in Hanko, hartstikke mooi allemaal, alleen geen zeemanshuis. Vandaar dat het zo lang duurde voordat mijn volgende blogje geschreven is. Ik zit op een uiterst streng mail ranstoen namelijk. Enfin hier ben ik dan toch. Er is zo veel te vertellen dat ik er bijna zwijgzaam van word. De meester waarbij ik in de leer was is nu al weer een tijdje van boord. Hij had ernstige longonsteking en moest met spoed terug naar Nederland. De nieuwe meester is een goeie mentor, hij heeft luid gniffelend ("dat's nou typisch A'dam!") mijn takenboek doorgenomen en gezegd dat ik maar eens aan het werk moest. Het eerste waar ik aan dacht toen ik de beste man zag was aan de ninja turtle's, hij heeft een vierkante kaalgeschoren kop en een lijf zo groot als een schild, bovendien laat hij zijn hoofd een klein beetje hangen waardoor er een bocheltje ontstaat waar het schild begint. Gelukkig begint het deuntje van de tekenfilm al weer te vervagen. Steeds meer begin ik echt mee te draaien met de klussen die gedaan moeten worden en ik vind het heerlijk. Mijn benen daarintegen beginnen al weer aardig blauw gevlekt te raken. Met elk stalen trappetje een nieuwe plek. Ik weet al aardig de weg en begin steeds beter te begrijpen wat er bedoeld wordt met alle handgebaren en het vage gemompeld dat door de kleppen heen mijn oren weet te bereiken. Ookal is het nog steeds wel zo dat ik soms minuten vragend in het gezicht van de tweede kijk (fillipijn) die alleen maar kan grijzen en me meesleept naar dat gene wat ik eigenlijk had moeten doen. Voor mijn verjaardag heb ik een hele mooie taart gekregen met roze lettertjes erop en afgelopen zondag hebben we biertjes gedronken en heb ik geleerd te klaverjassen, vraag me af of ik het me nog kan herrinerren en of ik het uberhaupt begrepen heb. Wat mist is het tikken van de regen, het geluk van warm met je voetjes onder de dekens gestoken met je boekje en thee op schoot luisteren naar de roffel van een goeie hollandsche bui. Vanavond varen we weer uit. Bunkeren in skagen(Denmark)en onze route naar Baltimore vervolgen. Eerste oversteek in hurricane season. Gelukkig heb ik mijn bord leeg en me niet geschoren dus is de kans op slecht weer minimaal. Harstikke bedankt voor alle lieve mails en reacties! Ik ben blij af en toe van jullie te horen, het liefst zou ik jullie allemaal meenemen om te laten zien wat ik hier nou zo mooi aan vind en dat ik niet, zoals kappi dat zegt, wil varen vanwege de mannen met baarden.

Het eerste zweet in de bilnaad

Hoi, daar was ik dus alweer. Hier vandaag het eerste zweet in de bilnaad, zoals dat zo mooi heet, ervaren. Ik mocht de hele machine kamer dwijlen met een of ander chemicaal waar je een beetje licht in de knietjes en week in het hoofd van wordt. Ik heb hard gewerkt maar het is nog steeds niet helemaal af. Het schijnt dat we een overflow hebben gehad (alle drek die je zo netjes in het diepste van je schip verstopt komt weer overal vrolijk naar boven zetten) dus dat het daarom extra smerig was. Helaas is de meester een beetje ziek en heb ik niet meer achter hem aan gehobbeld maar alleen schoongemaakt. Vanmorgen was het even spannend want toen begonnen de motor te hunten en daardoor werdt het voltage van de asgenerator onstabiel en hadden we bijna een blackout, gelukkig konden we net optijd de hulpdiesel op het bord krijgen door het vermogen terug te nemen zodat de synchronisatie mogelijk was(sorry voor deze passage, moet er wel af en toe een technisch riedeltje tegen aan gooien) en hebben we geen moment in het duister gezeten alleen een tijdje met overal knipperlichtjes. Net een echte club beneden, knipperende lichten waardoor je geen moer ziet en oorverdovende, ritmisch bonkende alles overheersende bas geluiden waardoor een fatsoenlijke conversatie is uitgesloten en dan die warme klame lucht met die geur van dooie sigaretten...Trouwens ook wel het noemen waard, we varen naar het noordelijkste puntje van de oostzee wat betekend in deze tijd van het jaar dat we de hele nacht schermering hebben. Gisterenavond nog even met Jurre bij de kapitein op de brug naar buiten mogen gluren, onder het genot van een discussie over het onderwijs van tegenwoordig. Well my friends I bid you good night! Morgen misschien wifi-jen in het zeemanshuis!

Kemi en het zeemans huis

Hey allemaal,
Er komt een klein rariteitje wat chronologie aangaat omdat ik ook al een mail naar het thuis front heb gestuurd voor plaatsing en ik ook al twee blogs heb geschreven aan boord toen ik erachter kwam dat ik ze helemaal niet kan plaatsen.
Nu zit ik in het zeemanshuis, elke commerciële haven heeft er één en ze verkopen er god, toeristen crap en internet. De desbetreffende hier in Kemi is een beetje ingericht als een sauna, ruikt een beetje zo en is net zo warm. Vandaag heb ik weer fijn met de chemicalieën mogen spelen en de machine kamer helemaal schoongepoetst. Verder niet zo veel gedaan, m'n eerste meterstandjes opgenomen en gekenen wat er allemaal moet gebeuren wanneer de motor stil komt te liggen.
De meester is vandaag naar de dokter gegaan aan de wal en het blijkt dat het niet goed gaat met hem. Hij heeft vocht in z'n longen en hoest bloed. Medicijnen meegekregen maar hij is niet in staat meer om te werken. Dat is voor mij ook slecht nieuws want de tweede is phillipijns en heeft weinig geduld om mij dingen uit te leggen. Morgen zie ik wel wat de bedoeling is en anders probeer ik wel met mijn neus in de boeken het een en ander uit te zoeken. Ik zal nog even mijn weloverdachte blogjes erop zetten. Hoop dat je niets te doen hebt want het is veel tektst.
Waarom wil dat pokkuh ding geen plaatjes toevoegen??
Voor wie wil, ze staan op m'n hyves
liefss

Zeebenen

Hallo lieve landrotjes hier zijn de zeebenen al aardig ingeschommeld. Eerste twee dagen beetje in het haventje van Gdynia gehangen en tot mijn grote frustratie is het vooral nog veel met de armpjes over elkaar, lief knikken en toekijken. Ik sta nu ingedeeld in de machine kamer waar ik onder de hoede ben genomen door een ontzettend grappige en (Niet ondanks het motor geloei en de oordoppen) onverstaanbare groninger.Nu dan toch eindelijk voor het eerst uitgevaren. De motor maakt minder herrie dan ik verwacht had en het zeetje is enorm kalm. We varen richting Kemi Finland, waar we op mijn verjaardag waarschijnlijk aan komen, daar laden we Playboy papier en varen we door naar Hanko Finland waar we nog meer Playboy papier laden waarmee we vervolgens naar Baltimore gaan. Wel gappig dat het een soort van zelfwerkverschaffende bedoeling is want hier aanboord zijn we groot afnemer van het blaadje. Hier kwam ik mijn eerste werkochtend meteen achter toen ik gehaast mijn sokken uit mijn la griste en daarmee ook drie porno dvd's en wat leuke blaadjes die mijn voorganger mij, samen met een groot verpakking axe, scheersschuim, mannenluchtjes en een megalading wattenstaafjes(?!), had nagelaten. Deze spulletjes allemaal netjes uitgestald in de messroom (eet/woonkamer) voor wie het hebben wou. De luchtjes en dergelijke staan er nog steeds de rest is al weer een ander hutje in verdwenen.Mijn hutje is overigens heel relaxed, het zit ergens op een midden dek (hoe hoger het dek hoe hoger de rang) heeft een eigen badkamertje, een bureau, een tafel met een bank, een twijfelaar als kooi, een koelkast die ook door mijn voorganger gevuld was en meer kast ruimte dan ik de afgelopen 5 jaar gehad heb.De mensen zijn vriendelijk, andere stagair *Jurre* is ook gezellig en ik heb alle tijd om me rustig aan te passen.Wordt vervolgd..

P.S.
Merel is te bereiken via het maildres: mv.metsaborg@wagenborg.com en dan als onderwerp "Merel Mulder" gebruiken. Dit gaat via de sateliet dus mail met mate en geen attachments!

Tas inpakken

Toch dringt het allemaal nog niet echt door dat weg gaan. Tassen en spullen liggen nog leeg en verspreid door m'n huisje aan de dijk.
Iedere keer als iemand me vraagt of ik zin heb nog even een biertje te drinken laat ik de tassen weer voor wat ze zijn en geniet ik volledig van mijn bestaan hier, zonder me te verheugen of op te zien tegen mijn grand voyage.
Veel verdere informatie heb ik nog niet voor jullie over hoe ik bereikbaar ben maar dat zal allemaal wel op deze blog verschijnen via het thuis front. Ook over mijn reis naar het schip en de bemanning en de aankomende bestemmingen weet ik jullie bar weinig te vertellen op dit moment. Misschien is het ook daarom dat die alarm belletjes in m'n hoofd die me waarschuwen dat nu toch wel echt het moment is om iets te gaan doen nog steeds geen gehoor geven.
Het is dan ook op pure wilskracht dat ik op hou met jullie schrijven en dan toch maar de strijk plank, bergen kleren en de eenzaam rond slingerende lege tassen bij elkaar ga voegen.

wederom Informatie!

Geachte luisteraars en medelezers,

Wederom ben ik in het genoegen informatie te ontvangen!
Ik ga zaterdag aan boord in Gdynia!
Wie?! Nou Polen dus!
Het komt ineens wel vervaarlijk dichtbij dat hele gedoetje...
Heerlijk! Ik heb er zin in!
Nou nog bedenken wat ik ook alweer allemaal vergeten ben!

the latest news

Hoi iedereen,
eerste officiële bericht van Wagenborg is dat ik de 10de Augustus aan boord ga.
Dus ik heb nog even om bier te drinken, wat laatste dingetjes te regelen en nog en hopelijk nog een keertje met fucsia naar frankrijk te rijden om mijn zeebonk tante nog even te zien.
Nouja keep you guys posted!

Test test

Ingewikkeld joh, bedenken wat je allemaal nog moet regelen als je een half jaar de zee op gaat..
Ik ben nu dus bezig met uit vogelen (zoals alleen ik het kan) hoe dit dan weer allemaal werkt.
Ik hoop jullie binnenkort wel wat beter leesvoer voor te schotelen.

Allé kijken of het gelukt is!