Zoals de ketting zich voor het schip uitstrekt

We liggen nu voor anker buiten Civitavecchia.
De tijd die ik aan boord heb doorgebracht is voorbij gevlogen en het einde van mijn stage begint te naderen. Steeds meer wordt ik mij bewust van al die mensen thuis die ik zo graag weer zou
omhelsen. Waar ik weer slap mee kan ouwehoeren over de dingen van het dagelijkse leven, waarmee ik in de kroeg kan zitten zonder mij te ergeren. Zelfs de witte vlokken hondenhaar waarmee al mijn kleren bedekt zijn na een innige knuffelactie van Poppie, begin ik te missen.
Maar zoals de ankerketting zich voor het schip uitstrekt, strekt ineens ook de tijd zich uit. Werkzaamheden aan boord verlopen langzaam en zijn nog maar weinig verrassend.
Elke dag kijk ik vanaf de brugvleugel naar het schip dat op onze ligplaats bezet houdt, alsof ik daaraan kan zien hoe ver het nog naar huis is. Helaas, er is weinig nieuws aan de horizon. Dat schip wordt niet geladen wegens een defect aan het laadgerei van het dok. De groene streep algaanslag dat de waterlijn van het geladen schip verraadt steekt nog scherp af op de witte huid, ver boven de blauwe zee uit.
Drie dagen wordt er gezegd. Drie dagen voordat het witte schip geladen kan worden. Drie dagen voordat er weer vooruitgang is in de reis. Drie dagen voordat het witte schip na kan kijken aan en kan denken dat daarachter de weg naar huis ligt.
Weg van hier, weg van elke dag werk, weg van de stuurman die me steeds meer op mijn zenuwen begint te werken, juist nu ik hem het allerhardste nodig heb voor de laatste handtekeningen en verslagen. Een weg via de lege kalmte van de open zee, terug in de drukte van het stadse
bestaan.
Vandaag heb ik een extra lengte anker ketting uitgezet (15 vadem) en ook deze heb ik langzaam voor het schip uit zien strekken. Hoe lievelijk ook Civitavecchia tussen de twee stralende groene heuvels in werd beschenen door het heldere zonlicht, ik zag liever hoe het baby blauw van de lucht op de horizon botst tegen de diep blauwe middelandse wateren.
De ketting die het schip op zijn plaats houdt lijkt ook te tijd te ankeren, ook
mij te ankeren in het schip.
Kanaalkoorts noemen ze het. Het gevoel dat elke mijl die niet afgelegd is je twee mijl verder van huis brengt. Gaat wel weer over, wordt vast wel weer enthousiast, maar nu duurt het me te lang.