Deinend tussen oud en nieuw

Hallo iedereen, hoe is het daar met de vakantiestemming? Iedereen aan het genieten van elkaar, het eten en het recht om je net als iedereen een beetje extra eenzaam of opgejaagd te voelen?
Ik slinger hier ondertussen bij Biskaje *ik moet toch echt eens opzoeken hoe je dat spelt*. Morgen zal de wind waarschijnlijk draaien zodat we hem dwars op hebben in plaats van op de boeg. Dat zal betekenen dat we nog erger gaan slingeren, dan nu, ter hoogte van Porto.
Over oud en nieuw heb ik meestal weinig diepzinnigs te melden. Ik geloof niet dat een mens door een voornemen kan veranderen laat staan er beter van kan worden. Wel schrijf ik bijna ieder jaar voor mezelf uit wat mijn hopen en dromen zijn en wat ik geleerd heb over mezelf en over anderen. Wat ik hoop niet meer mee te maken en dan toch stiekem ook wat ik hoop dat ik mezelf dan toch eindelijk een keer af zal leren maar zoals ik eerder al zei; de mens verandert niet zomaar, athans ik niet.
Aangezien er dit jaar niemand is om mijn slechte gewoontes voor onder stoelen of banken te steken kan ik het net zo goed publiceren op het wereld wijde web.
Ik vind dat ik te weinig nee zeg, dat ik soms een te grote egoist ben, dat ik te veel met alle winden mee waai, dat ik te veel geniet van het tegen de richting inzwemmen zonder verdere bestemming, dat ik soms te weinig zelfvertrouwen heb en soms te arrogant ben. Ik ben ongeorganiseerd, soms ongemotiveerd, ik wil te veel, ik weet niet wat ik wil, ik heb te weinig tijd, ik verveel me te vaak.
Zoals elk jaar kom ik ook dit jaar een stap dichter bij mijn toekomst en zoals elk jaar weet ik niet wat die me zal brengen. Wat ik wil van mijn nieuwe jaar? Liefde, geluk, passie, energiek en gezond zijn. Wat ik kan doen om die dingen te verbeteren? Beter eten, minder drinken, meer sporten, beter organiseren, vooruit kijken maar helaas zit dat niet zo in mijn aard. Nee ook komend jaar zal ik twijfelen aan de keuzes die ik maak, bang zijn dat wat ik doe niet goed genoeg is, relaties met ongelijke verhoudingen aangaan, mensen teleurstellen, mezelf benadelen.
Ach eigenlijk ben ik zo'n kwaaie nog niet. Ik kan heel veel dingen een beetje maar heb ook niet de ambitie om koste wat het kost als overwinnaar uit de strijd te komen. Ik weet wie ik ben welke irritante gewoontes ik heb, welke leugens ik verteld heb en welke waarheden ik verzwegen heb. Ik heb niet de behoefte om mijn specifieke zonden te bekennen en om vergiffenis te smeken. De grote vrees voor het onbekende komt enkel voort uit de talloze mogelijkheden die ik heb en valt dus ruimschoots onder de titel luxe-probleem.
Ik hoop nog veel luxe-problemen met jullie te kunnen delen komend jaar en toch ook wat van die liefde en geluk. Nog heel even en ik ruil het simpele bestaan van de zee weer in voor de hectiek van het dagelijkse bestaan. Wie weet wordt het komend jaar allemaal anders en weet ik dit keer wel te veranderen in de persoon die ik altijd al voor jullie had willen zijn.
Dat zijn zo van de overpijnzingen deinend tussen oud en nieuw..


Voetnoot
Ha die Muis! Leuk hè, groot worden ;-) Ontroerend stukje trouwens. Ik moest een brokje wegslikken voordat ik het kon publiceren. Biskaje schrijf je trouwens goed. Meteen schrijf je overigens altijd fout (is niet met twee t's, eentje is genoeg), maar dat is een zijstap. Mag ik dan nu even heel openhartig wat ik van jou verwacht? Het is een open doel namelijk. Al die openhartige woorden van jou op een rij sluit je af met "Nog heel even en ik ruil het simpele bestaan van de zee weer in voor de hectiekvan het dagelijkse bestaan, wie weet wordt het komend jaar allemaal anders en weet ik dit keer wel te veranderen in de persoon die ik altijd al voor jullie had willen zijn." De dag dat je dit soort mooie volzinnen bedenkt zonder de woorden _voor jullie_ , ben je af. Dan ben je jezelf en goed genoeg voor jezelf om wie je bent. Dan ook zeg je 'nee' zonder angst om door anderen afgewezen of verkeerd begrepen te worden. Dan durf je de ambitie te hebben om als winnaar uit de strijd te komen omdat je niet twijfelt aan dat wat je *voor jullie* bent, wie dat ook wezen mogen. Dan weet je dat jouw winst geen verliezers, maar bewonderaars oplevert. Ondertussen ben je de koningin van de zee. Iemand om 'meneer' tegen te zeggen. Jij komt *voor jullie* veel groter terug dan je misschien wel zelf denkt te zijn.
Met de meeste hoogachting, uw moeder ;-)

Kerstmis op de Oostzee

Hallo iedereen,
Allereerst een uiterst zalig kerstfeest en al die dingen toegewenst! Weet dat ik met evenveel warme gevoelens aan jullie denk als wanneer we met z'n allen IRL onder de kerstboom zitten. We bevinden ons nu op de Oostzee, het vriest hier en we hebben windkracht 7 op de spiegel (wel golfjes maar slingeren valt mee dus). De messroom is al een aantal dagen versierd met vrolijke kerstornamenten en het speenvarken ligt al 2 dagen buiten de koeling, waardoor er door de hele
accomodatie een weeïge dode-dieren-lucht hangt.
Speciaal voor het varken is er een bbq aan elkaar gelast van oude olievaten en pijpen. Het varkentje wordt al sinds vanmorgen door de matroos van de wacht boven de bbq rond gedraaid. Een gezellig fenomeen maar nou niet een diner waar ik echt naar uit kijk om eerlijk te zijn. Desalniettemin heb ik me ook dit jaar netjes opgemaakt, m'n nagels zo goed en zo kwaad als het gaat geprobeerd olie vrij te maken en m'n mooie blousje aangetrokken. De geur van gasolie die ik al maanden bij me draag is alleen nog licht aanwezig na uitgebreid douchen en een extra spraytje tommy.
De afgelopen kerstmissen die ik thuis heb gevierd heb ik altijd wel iets gehad om te missen, zij het een vriendje, zij het het hebben van een vriendje of net dat ene ingredient voor dat gerecht waarmee je iedereen blij wil maken dat ze bij de super niet meer hadden. Er is iets aan al die stress in de supermarkten en het dagen van te voren plannen wat er dan gegeten moet worden dat altijd een beetje een eenzaam gevoel in mij opwekt. Hier op zee ben ik misschien minder weemoedig met de kerst dan thuis. Niet dat ik niet graag met jullie aan tafel zou zitten
tot diep in de nacht met wijntjes en gezelligheid, maar hier is het wel rustiger. Als ik naar buiten kijk en de zee woeste uithalen naar ons schip zie maken kan ik me niet meer druk maken over liflafjes en hoge verwachtingen.
Wij varen gestaag richting Casablanca terwijl een groot deel van de wereld in rep en roer is over de geboorte van een dude die ons verlost zou hebben van onze zonden. Veel plezier met al het feestgedruis en het eten tot je tot aan je huig zit afgetapt.
Ik zal aan jullie denken. Kussen

In de tussentijd

Hallo, al weer een tijdje gelden dat ik een blog geschreven heb, sorry daarvoor. Ik zal de avonturen van de tussentijd even voor jullie recapituleren. We zijn vanaf Italie door Gibraltar naar Rotterdam gevaren. Onderweg hebben we een volle dag vertraging opgelopen omdat er wel drie brandstofpompen vervangen moesten worden waarvan de bouten waren afgebroken en we bij Biskaje flink op ons flikker hebben gekregen van het weer.
Alle filipijnen en de Kaap Verdiaanse bootsman kotsen. De Hollanders nergens last van. Ik heb tot aan Rotterdam zo veel mogelijk beneden meegedraaid omdat ik het aan dek zat was. Er was weinig te doen en de smerige stuurman werdt steeds baldadiger. Ik vond de combinatie wachtlopen en sleutelen ook wel grappig. Zodra de nieuwe stuurman (aardige doch vreemde kerel) aan boord kwam ben ik van discipline gewisseld. Meteen druk bezig geweest beneden. Er waren surveyers (die zijn van de verzekering en keuren het schip al dan niet goed om te varen) een meneer van Alfa Laval voor de LO separator die nog steeds kaduuk is, en een meneer van Wartsilla voor de CPP unit die ook nog steeds kapot is. Daarnaast was er ook nog een Catapillar meneer die de hulpgenerator heeft gefikst.
We moesten van de surveyers wel een dag binnen blijven liggen omdat de Catapillar meneer de eerste dag niets kon doen zonder de juiste spare parts, maar uit eindelijk zijn we dan toch weer onderweg naar St Petersburg.
Wel een hoop geleerd van al die specialisten, vooral die van Alfa Laval want ik was zijn assistente voor die dag. Meteen nog even wat solenoid en constant flow kleppen vervangen en dan in st Petersburg hopelijk nieuwe onderdelen voor de separator.
Waarom is het hier trouwens eigenlijk zo koud? Tot twee dagen voor aankomst Rotterdam heb ik nog met m'n t-shirt op de brug gestaan. Nu zit ik met een muts op achter de pc en staan de ijssterren na het douchen op de binnenkant van m'n raam. Ik kan niet wachten tot ik weer in het
zuiden zit. Gelukkig zit ik het grootste deel van de winter aan boord en kan ik als ik thuis ben weer uitkijken naar de lente en zomer. Ik heb het hier aan boord ook nog erg naar m'n zin hoor. De meester is echt de shit, jonge kerel met goed gevoel voor humor en genoeg om over te praten. Ik begin in de machinekamer ook steeds meer thuis te horen nu ik het grootste gedeelte van de stores heb ingericht. Ik denk dat ik nog een heleboel kan leren van deze meester voor ik weg ga. Hij behandelt mij het minst als een meisje. Door me af en toe vol in m'n gezicht te wrijven dat ik onhandig ben of dingen niet weet, heb ik alleen maar meer drang om het goed te doen en het wel te kunnen.
Nu maar weer even takenboeken. Hopelijk morgen mn laatste verslag af.
Tot latert! Liefs uit het Kielerkanaal

Hemingway in de Waalhaven

Je fantasie slaat compleet op hol door het woordgebruik, de bewegwijzering en de tussenpersonen in de scheepvaart. Je stapt in de wereld van Hemingway alsof de tijd heeft stilgestaan. Die sneeuw gooide daar nog een extra schepje bovenop. Aankomsttijd over land werd ineens ook schipperen. De ETA (estimated time of arrival) werd steeds weer verschoven.

Wij moesten ons vervoegen bij de agent die ons op het schip zou helpen. Veel later dan we hoopten kwamen we er aan. Ergens op een haveneiland. Het licht scheen inmiddels als in de strip Spirit. De grote vlakken eenkleurig damwand waarmee de loodsen betimmerd zijn, de lange rechte maar ook nauwe straten er tussen, alles zegt je dat je hier niet moet zijn.

Ergens in die damwand zat een gat, met een hek, daarna een hoekje dat natuurlijk naar mannenzeik ruikt. Een trap omhoog naar het onbekende. Je zou er geen kip achter wanen, laat staan een agent.

Lange kleurloze gangen zonder daglicht. Heel veel raamloze goedkope deuren met duistere namen, maar niet die van de agent. Maar ineens was daar een vrolijke Rotterdammer die voor ons de juiste goedkope wc deur opende. Daar zat een snelle jongen in streepjesoverhemd met witte boorden. Het schip lag vlakbij, maar het hek van dit eiland zou binnen een uur dicht gaan. Wij konden beter bij de roeiers parkeren en ons van daar over laten zetten.

De roeiers.... wij keken elkaar aan... zouden we echt....?

Om bij de roeiers te komen moesten we de hele haven om rijden. Van de weeromstuit was eva (die juffrouw in de tomtom) haar compas kwijt, dus moesten we zelf de weg vinden. En dat lukte wonderwel, maar vooral ook door die ene wonderlijke sterveling die we onderweg in alweer zo'n lange smalle straat tussen loodsen tegenkwamen en ons de laatste meters wees.

De roeiers bewonen een historisch pandje op de kop van de kade vanwaar zij het verkeer van bemanning coördineren. Gemotoriseerd, dat wel, maar dan wel van een soort dat in alles 'haven' uitstraalt. Stoer, knalgeel met kabels en stootranden waar een tram jaloers op zou zijn.

Zelf zijn ze in knaloranje gehuld en dat onderstreept hun vrolijke karakter eens te meer. We werden enthousiast richting een grote overdekte gedirigeerd, 'pas op hoor, het is hier glad, met al dat ijzer' (denk de Rotterdamse uitspraak er zelf bij). Noekje vond de stap van de kade naar de boot wat griezelig en werd galant geholpen.

Daar gingen we. Vol gas spoten we over het water richting boot van dochter. Daar lag ze al in haar volle glorie. Wat een boot hè, wat een schip! Tijd om uit en over te stappen. Met tassen vol lekkers voor haar en de bemanning, begaven wij ons te voet over gangboord naar de punt van de schommelende gele taxi, vanwaar wij in een grote stap op de uitgehangen ladder van het schip konden stappen.

Een, twee, hupsakee. Is alles mee?

Het was gelukt. Nu omhoog langs het als maar hoger rijzende vrijboord, over de reling het smalle gangboord op richting accomodatie. Paps en ik wisten de weg een beetje, maar toen we eenmaal binnen waren bij de wasmachines, wisten we het niet meer.

Noekje belde dochter met de mededeling 'we staan bij de wasmachines' en verrade daarmee meteen de grootste verrassing voor Merel: zij was ook mee!

Uit een luik of deur of trap, het ontging me volledig, was ze daar ineens en viel ons in de armen. Een fishermansfriendmoment. Op naar haar hut en vervolgens op en neer door het schip voor de rondleiding. Paps en ik hadden 'm al een keer gehad, maar deze keer zagen we meer of drong het beter door.

Tussendoor werd Merel via de scheepstelefoon gebeld of ergens op een dek aangesproken om een dingetje dat ze dan even moest regelen. "Hoe werkt dat ook weer met die ballasttanks" wilde iemand van de bemanning bijvoorbeeld weten. Wij begrepen er niks van, maar wat Merel deed zag er geoefend uit. Man at work.

Daarna was er koffie met de door ons meegenomen oliebollen. De kapitein en de hoofd wtk-er waren er ook. Er werd gebabbeld en gegrapt. Ja, Muis doet het goed op die boot. Ze wilde niet mee aan wal. "Ik blijf liever thuis" sprak ze veelzeggend. Als moeder heb je dan eigenlijk nog maar een vraag en ik flapte 'm uit 'heb je je huiswerk al af?'

Sorry, dat was een faut pas, maar kan ik het helpen?

Het werd tijd om weer naar huis te gaan. Zonder Merel. Ze moet nog verder. Naar St Petersburg en daarna Casablanca. Zie je wel, Hemingway.

Nog even naar haar hut om vast wat spullen van haar mee te nemen. Onderweg kwamen we de kapitein tegen. Hij had een kartonnen koker in zijn hand en zei tegen Merel dat hij een nieuwe kaart van de Straat van Messina had ontvangen. 'Nou, dan hebben we er twee' deed Merel lakoniek.

Kapitein knoopte er nog een verhaal aan vast. In de straat geldt een nieuw verkeersscheidingsstelsel. Maar de tweede stuurman had daar niet op gelet en had dus de kaart verkeerd ingetekend. Toen heeft dochter dat helemaal opnieuw gedaan. De kapitein was hoorbaar positief. Nu hij een nieuwe had, mochten we die door dochter met de hand ingetekende kaart meenemen.

Trots namen we het in ontvangst. Toen naar buiten. Het was al aarde donker. Het sneeuwde. Weer door dat smalle gangboord naar de trap langs het schip. Bovenaan de trap op het kleine plateau om de beurt een innige knuffel van de Muis. Onderaan lag ons watervervoer al te wachten. Deze keer een kleine. Een open versie!

En het lukte weer, de overstap, al was ie wat groter nu. Veel langzamer, alsof het maatwerk was, voeren we weg. De wind om onze oren, de sneeuw in onze ogen. Muis zwaaiend op het gangboord en wij uitgebreid zwaaiend terug.

Wat een dag. Wat een ervaring. Fantastisch!

Liefs, de mama.

Toni en de bobcat

Hallo daar! Alles wel? Ik lig ondertussen voor Brindisi waar het laden gestaag
vordert. Het enige puntje van aandacht is dat de arm van de laad kraan te kort is om de vliegas in het midden van het schip te laden. Het komt niet verder dan bakboord, dus na een paar happen lag de Metsa op een oor.
Gister was er met pijn en moeite een baby bobcat geregeld die in het ruim de enorme hoop uit zou rijden naar de SB kant. Dat werd een toneelstukje. Een klucht met bobcats die niet tegen het heuveltje opkomen en achteruit tegen de wand van het ruim vallen. Enfin, gister duurde het tot diep in de nacht om de eigenwijsheid van de Italianen te corrigeren. Vandaag begonnen ze weer vroeg en begon het hele feestje weer op nieuw. Bobcat stond ongebruikt in ruim twee terwijl de kraan weer alles op een hoop aan BB gooide. Daarna gingen ze naar ruim 1 om een andere
Grade vliegas te laden (ook grijze meuk, ik zie geen verschil, waarschijnlijk een ander merk vlieg) maar het bobcatje stond nog steeds stil in ruim 2 en langzaam zakte we weer op het BBs oor. Eigenwijze Italianen. Ik naar de tallyman om te vragen of ze de bobcat even in ruim 1 konden zetten. Moeilijk, moeilijk, bel, bel, bel. Even later stonden er twee Italianen op het luik intelligent in het ruim te kijken en druk handgebarend te praten. Bleek dat er een gewoon engels sprak. Hij
zou een grote kraan regelen om de bobcat in ruim 1 te zetten en in de tussentijd zou dat andere italiaantje even ruim 2 recht trekken. In afwachting van de grote kraan nog even met de engels sprekende Italiaan staan ouwenhoeren en vervolgens *toen zij zag dat het goed was* (dat ben ik dus!) weer gaan ballasten. Daarna heb ik braaf de wacht overgedragen aan de tweede stuurman en ben ik lekker gaan eten.
Ik zat nog maar een uurtje in de messroom toen er een matroos met een briefje aankwam met het telefoon nummer van ene Ton (niet toni). Met de boodschap dat ik hem kon bellen en dat hij me dan mee uit zou nemen. Jurre en de meester meteen geinen dat de matrozen me verhuurd hadden. Ik stak het briefje in mijn zak en ging nog even naar mijn hut.
Voor ik het wist was ik in diepe slaap gedommeld en miste ik volledig het eten. De meester en Jurre hadden de kapitein en stuurman wijs gemaakt dat ik inderdaad de wal op was met ene Toni en dat de matrozen mij aan hem verhuurd hadden. Om half 7 werd ik gebeld en schrik ik wakker. Tegen die tijd was het hele schip al in de ban van de roddel, terwijl ik net met lodderige oogjes mijn hutje uit kwam rollen.
Morgenavond zijn we hier klaar. Dan komen we richting Rotterdam.
Kussen!

Anker op en de verkeerde kant op

Hallo lieve mensen, ik ben weer onder weg. Vanmorgen rond 10 uur zijn we anker op gegaan. Niet richting de kade van viesservetje maar de andere kant op. We gaan naar Brindisi waar hetzelfde bedrijf zit als in viesservetje maar daar zonder wachtrij. Brindisi ligt aan de oost kant van de laars en om daar te komen gaan we door de straat van messina, tussen scicilie en de laars door. Schijnt heel tof te zijn met monsterlijke stromingen, vulcanen en al die jazz.
Morgen mag ik het meemaken. Ik zal wel foto's maken. Voor degene die mij in Nederland nog hoopten te zien, no worries, de lading die we in Brindisi innemen is ook voor Rotterdam bestemd. Vooralsnog staat de eta op de 19de van december maar er kan nog een hoop aan veranderen, het blijft de zeevaart!
Na onze reis naar Rotterdam is de planning om naar Finland te gaan voor papierrollen. Het schijnt daar al aardig af te koelen dus misschien kunnen we nog een beetje ijsbreken. Misschien ga ik vanaf daar al wel naar huis en anders vanaf Baltimore.
We zullen zien.
Voor nu in ieder geval heel veel liefs, ik zal de komende paar dagen vast wel druk zijn aangezien ik het laden voor mijn rekening mag nemen, geheel met het maken van een ballast plan en het aansturen van de stuwadoors, dus wie weet duurt het weer even tot de volgende blog/mail.
Tot snel mijn geliefde walratjes!