Het bittere einde

Hallo lieve mensen, het is zo ver. Het bittere einde staat voor de deur.
Vanavond nog gaan we anker op en doen we de haven van Oxelasund aan. Mijn laatste haven. Wat de afgelopen tijd mijn huis was, is verlaten en kaal. M'n tassen staan half gevuld en open op elkaar gestapeld voor m'n kast.
Onwerkelijk maar waar, ik kom straks thuis in een huis wat dusdanig veranderd is dat ik er opnieuw zal moeten intrekken. Op de een of andere manier voelt het zo onaf. Het is nog niet klaar, ik ben nog niet de verweerde zeeman achter een gordijn sigarenrook met samengeknepen ogen en duistere verhalen. Hell ik heb nog niet eens een tattoo op mn kont! Ik ben hier aan boord thuis maar toch niet helemaal. Sommigen van jullie zien mij als de stoere dappere Merel maar hier aan boord ben ik het kleine blonde meisje met nageltjes die in de eentje op zeer
ondhandige wijze aan een brandstofpomp staat te zeulen die net zo zwaar is als ze zelf is. Ik probeer me te herinneren wat ik nou precies gezien heb, gedaan heb, wat ik geleerd heb en heb meegemaakt maar het voelt allemaal zo gewoontjes. De dagelijkse sleur van de wereldreizigster. Ben ik dan nu al zo blase?
Ik had zo gehoopt om jullie allemaal nog een laatste keer te overweldigen met een uiterst melancholische afscheids tekst. Een waarvan je denkt, daar spreek de doorgewinterde zeevrouw over een bestaan dat ze achter laat dat van haar is. Misschien ontastbaar voor de buitenstaander maar toch door deze laatste tekst een dieper begrip van het leven op zee. Feit is dat ik zelf ook nog zo groen ben als een vers beukenblaadje en dat ik waarschijnlijk niet een echte zeebonk zal
worden. De echte zeebonk zoekt niet naar een pakkende analyse van zijn bestaan, noemt een muur een schot niet omdat hij dat zo geleerd heeft maar omdat dat verdomme gewoon zo heet en iedereen die zijn kooi vergist met een bed is een walrat of paardenbeffer. Varen is de enige manier, andere mogelijkheden zijn uitgesloten, alles wat hem vreemd is moet hij niets van hebben.
Ik hou van mijn bestaan aan boord, ik zie me al varen en in mijn verlof thuis komen in een
huisje onder de zon waar mijn vrienden een sleutel van hebben om toevlucht te zoeken wanneer hun 9 tot 5 top functie even te veel van ze vergt. Maar ik hou ook van mijn bestaan aan de wal, op de fiets al weer te laat, weer veelste veel op de hals gehaald maar als een echte stadse toch alles achter elkaar weten te breien en voor de dag om is minstens 90 procent van de geplande bezigheden afronden. Ik hou ervan om voor jullie een weloverwogen tekst te tikken en dan te
horen dat jullie het hebben gelezen en dat het jullie heeft geraakt. Dat maakt mij ook een beetje een walrat, omdat ik zo ontzettend heb genoten van het feit dat ik met jullie allemaal mijn gedachten heb kunnen delen via mijn verhaaltjes.
Ik denk dat ik dat misschien nog wel het meeste zal missen. Dus bij deze hartstikke bedankt dat ik het afgelopen half jaar ongegeneerd mijn ei bij jullie heb kunnen uitstorten, ik hoop dat jullie er ook een beetje van hebben kunnen genieten. Over een jaar zelfde blog, zelfde stijl?

Weer verschoven

Hey, maandag wordt 't.. die brandstofpomp is toch echt vastgelopen en de ligplaats
is inderdaad bezet..
Keep you posted

Alweer een wijziging

Thuiskomst alweer een dag verschoven. Niet zaterdag, maar zondag.

Beladen

We zijn dan toch beladen. Na Casablanca hebben we eindelijk de volgende haven door gekregen, de haven waar ik naar huis mag!!!
We gaan naar Zweden naar Oxelosund. Daar zijn we dan vrijdag. Zaterdag is het eindelijk zo ver dan mag ik met de KL1116 Vanaf Stockholm naar Schiphol. - Ik verterk om half zes vanaf Stockholm en kom om 19:40 aan op schiphollie.- [deze informatie klopt niet meer ]

Eindelijk duidelijkheid. Mits de storm die ten noorden van
ons raast niet te veel roet in het eten gooit en ons dusdanig vertraagt dat ik een latere vlucht moet. Of dat de brandstofpompen het weer begeven, dat onze ligplaats weer bezet is of de lading nog niet klaar, of een andere van die duizend redenen waarom een schip altijd te laat is op je aflosreis.
Nouja licht aan de tunnel zullen we maar zeggen.
Vol verwachting klopt mijn hart... Tot snel geliefde mensen!

Verstekelingen

Hey beste iedereen. Overmorgen zit ik aan m'n dagen zoals we dat noemen en de volgende haven mag ik naar huis. We liggen nu vlak buiten Casablanca te wachten op orders. Mijn oud en nieuw was uitermate bijzonder. Ik had bedacht allerlei lekkers te maken om er een beetje een feest van te maken. Het engie probleem was dat ik zo'n dag had waarop alles wat ik aanraakte volledig de mist in ging. Gelukkig kwam de meester me gezelschap houden met een biertje en knijterharde metal om al het frus van 2009 een beetje weg te moffelen. Uiteindelijk heb ik oud en nieuw
gevierd op de trap naar de brug met twee flessen cava onder mijn arm me krampachtig aan de railing grijpend om maar niet om te vallen ( overigens niet omdat ik al zo dronken was maar omdat we windkracht 10 hadden). Van algehele feestvreugde was weinig sprake. Wel wensen voor 2010 op een servetje aan moeder natuur voorgelegd (met een dramatisch gebaar in de zee geworpen). We dronken bubbels uit koffiemokken en de brug was om 15 over 12 al weer helemaal uitgestorven. Nog even geaftert met de Mees en toen om een uur of 4 gaan tukken. De volgende dag leek het wel of de turbo extra hard stond te gieren, maar dat zal de kater zijn geweest.
Twee dagen later kwamen we aan in Casablanca, nog wel geteld 1 middag in bikini op de brugvleugel gezeten, daarna werd het weer hier ook weer minder. Veel regen en wind.. Vanmorgen voordat we vertrokken zijn is het hele schip doorzocht opzoek naar zogenaamde stow away's. De bootsman trof vijf uitgemergelde ongeschoren Marokkanen in ruim twee verstopt op de tussendekken. Bizar dat die mensen liever met ons mee gaan (terwijl wij nog geen idee hebben waar heen, misschien wel Marokkko) zonder enige zekerheid of hoop, dan dat ze
zijn waar ze nu zijn. Ik daarentegen ben best blij met waar ik nu ben. Het is maar raar om weer naar huis te komen. In Nederland is er ondertussen al weer zoveel veranderd. Ik heb niet eens een bed naar het schijnt, terwijl ik aan boord wel ook echt thuis ben. Vooralsnog geen nieuws, dus nog geen koffers gepakt. Voorlopig is de terugtocht net zo onwerkelijk als die verstekelingen.
Iets wat je wel weet maar niet volledig registreert. Het zal wel weer wennen worden zo in de vrieskou. Ik liep vandaag (15 graden) al te klagen dat ik een koude kont kreeg van het in een kabeldoorvoerkast liggen prutsen aan de bekabeling.
Ach van die dingen.. Nouja ik hou jullie op de hoogte, tot snel! Kus