Het bittere einde

Hallo lieve mensen, het is zo ver. Het bittere einde staat voor de deur.
Vanavond nog gaan we anker op en doen we de haven van Oxelasund aan. Mijn laatste haven. Wat de afgelopen tijd mijn huis was, is verlaten en kaal. M'n tassen staan half gevuld en open op elkaar gestapeld voor m'n kast.
Onwerkelijk maar waar, ik kom straks thuis in een huis wat dusdanig veranderd is dat ik er opnieuw zal moeten intrekken. Op de een of andere manier voelt het zo onaf. Het is nog niet klaar, ik ben nog niet de verweerde zeeman achter een gordijn sigarenrook met samengeknepen ogen en duistere verhalen. Hell ik heb nog niet eens een tattoo op mn kont! Ik ben hier aan boord thuis maar toch niet helemaal. Sommigen van jullie zien mij als de stoere dappere Merel maar hier aan boord ben ik het kleine blonde meisje met nageltjes die in de eentje op zeer
ondhandige wijze aan een brandstofpomp staat te zeulen die net zo zwaar is als ze zelf is. Ik probeer me te herinneren wat ik nou precies gezien heb, gedaan heb, wat ik geleerd heb en heb meegemaakt maar het voelt allemaal zo gewoontjes. De dagelijkse sleur van de wereldreizigster. Ben ik dan nu al zo blase?
Ik had zo gehoopt om jullie allemaal nog een laatste keer te overweldigen met een uiterst melancholische afscheids tekst. Een waarvan je denkt, daar spreek de doorgewinterde zeevrouw over een bestaan dat ze achter laat dat van haar is. Misschien ontastbaar voor de buitenstaander maar toch door deze laatste tekst een dieper begrip van het leven op zee. Feit is dat ik zelf ook nog zo groen ben als een vers beukenblaadje en dat ik waarschijnlijk niet een echte zeebonk zal
worden. De echte zeebonk zoekt niet naar een pakkende analyse van zijn bestaan, noemt een muur een schot niet omdat hij dat zo geleerd heeft maar omdat dat verdomme gewoon zo heet en iedereen die zijn kooi vergist met een bed is een walrat of paardenbeffer. Varen is de enige manier, andere mogelijkheden zijn uitgesloten, alles wat hem vreemd is moet hij niets van hebben.
Ik hou van mijn bestaan aan boord, ik zie me al varen en in mijn verlof thuis komen in een
huisje onder de zon waar mijn vrienden een sleutel van hebben om toevlucht te zoeken wanneer hun 9 tot 5 top functie even te veel van ze vergt. Maar ik hou ook van mijn bestaan aan de wal, op de fiets al weer te laat, weer veelste veel op de hals gehaald maar als een echte stadse toch alles achter elkaar weten te breien en voor de dag om is minstens 90 procent van de geplande bezigheden afronden. Ik hou ervan om voor jullie een weloverwogen tekst te tikken en dan te
horen dat jullie het hebben gelezen en dat het jullie heeft geraakt. Dat maakt mij ook een beetje een walrat, omdat ik zo ontzettend heb genoten van het feit dat ik met jullie allemaal mijn gedachten heb kunnen delen via mijn verhaaltjes.
Ik denk dat ik dat misschien nog wel het meeste zal missen. Dus bij deze hartstikke bedankt dat ik het afgelopen half jaar ongegeneerd mijn ei bij jullie heb kunnen uitstorten, ik hoop dat jullie er ook een beetje van hebben kunnen genieten. Over een jaar zelfde blog, zelfde stijl?