Ze heeft ons hart

Hallo allemaal, Ik mis jullie nu al te pletter! Hoop dat alles goed is met
iedereen. We varen nu op de Atlantic en de zee is kalm. Er drijft al wier in het
water, dat duidt op de warme golfstroom. We zijn voorbij de Azoren en komen
waarschijnlijk zaterdag of zondag aan in Baltimore. Alles om ons heen is water,
helderder blauw dan jullie je kunnen voorstellen. Het valt dan ook niet te
stoppen dat ik een tikkie melancholisch word. Dus bij deze:

God wat is ze mooi.
Ik kan me nog herinneren dat ik als klein meisje op de preekstoel zat, hoe het is dat de zee tot de horizon je blikveld vult. Ik was op slag verliefd.
Ook op foto's van mij als klein meisje had ik al die blik die zegt dat de horizon
niet ver genoeg is. Geen wonder dat we de aarde tot een globe hebben gevormd om haar zo eindeloos te kunnen bezeilen. Alle zeevarende houden van haar.
Ze maakt ons wie wij zijn. Wij zijn de oude stille man aan het einde van de bar met zijn blik op onneindig die haar zo mist. Wij zijn de jongens die niet van haar kunnen zwijgen.
Wij zijn de mannen die haar vervloeken omdat ze ons zo gebroken heeft.
Diep van binnen blijven wij naar haar verlangen, ondanks het verdriet dat zij ons geeft.
Ze maakt ons soms zo ziek dat we alles zouden geven om het te laten
stoppen. Het werk dat we verrichten op de schepen die ze in een keer op kan slokken slijt onze lijven. Aan de wal missen we haar, en als we bij haar zijn verlangen we soms met heel ons hart terug naar de wal. Ook nu de mannen niet meer van staal zijn en de schepen niet meer van hout, zoeken wij nog naar haar romantiek. Misschien is dat ook wel onze charme, de verweerde kerels die zo duidelijk een grote liefde koesteren. Sommigen van ons zullen aarden en leren houden van een ander, misschien ooit zo onvoorwaardelijk als van haar, maar ook diegene die haar trachten te vergeten zullen blijven dromen van de dagen dat ze ons troostend in slaap wiegt. De zilte zoenen die ze in ons in onze bezwete nekken drukt waarmee ze ons afleid van ons tergend zware werk in de hitte van de zon.
Zij heeft ons hart, de zee heeft ons hart.

Een korte blik op alle vergezichten

Dag! Ik zit nu op de noordzee, we zijn begonnen met het oversteken richting Baltimore. De komende dagen niets anders dan de duizend kleuren van de zee en hier en daar een ander schip aan de horizon. Nu we Dover kanaal hebben verlaten, en daarmee de gele mist van de zwavel die wij in europa de lucht in pompen,is er niets meer dat het uitzicht bellemert. Toch begin ik me af te vragen hoe het komt dat de bemanning van zo'n schip die letterlijk zo'n brede horizon kent zo ontzettend bekropen kan zijn. De wereld met oogkleppen, gebasseerd op traditie en vooroordelen. Aan tafel hou ik wijselijk mijn mond, "mannen met idealen, pfew daar valt geen land mee te bezeilen!" Ik hoef me dan ook niet af te vragen of dit ook geld voor vrouwen met idealen. Toch zal ik nooit de empathie en het inlevings vermogen in de andere kant van het verhaal, of in dit geval de grote sloot, verliezen. Waarom de wereld zwart wit zien als wij als zeevarende het voorrecht hebben om per reis meer kleuren scala's te zien dan de gemiddelde kassa miep in haar hele leven? Enfin genoeg fillandrische filosofie voor de late avond. Het is hier nog steeds gezellig en ik werk nog steeds hard. Vandaag van 8 tot 8 in de machine kamer gewerkt. Van 8 tot 12 met de meester naar het zelfde wijzertje van de watermaker getuurd, met de nodige koffie pauze's uiteraard! Daarna een paar snoeren in elkaar gezet (als je denkt dat elektra kut is als je op wankel trapje staat met spontane nek kramp van het omhoog staren, wacht dan maar als je ook nog een beetje deinig op de kop hebt) en nog wat van dien aard. Druk druk druk.. Dagen duren hier langer dan aan de wal en tegelijkertijd is de tijd schaars. Het lijkt wel of door dat geschommel al die leuke dingen die ik nog wilde vertellen uit m'n hoofd gevallen zijn! Verslagen tikken is trouwens niet minder vervelend als je het op een schip doet, blijft stom. Ook op mijn vrije zondag op zee, waarover je vaak hoort klagen dat mensen zich vervelen, heb ik in plaats van met m'n neusje in de zon, in de vettige manuals gezeten met m'n laptop op schoot en kleppen op. Een verhaaltje tikken, tekeningetje maken of boekje lezen ben ik niet aan toe gekomen helaas. Wie weet, volegende zondag zitten we nog steeds op zee, als we dan niet met Billy aan het stoeien zijn en ik vanavond nog een beetje tijd zie aan m'n verslagen te werken, dan kan ik misschien even stoom afblazen met een potlood in de hand of genieten van de schrijvers kunsten van een ander. Lieve vriendjes en vriendinnetjes ik ga maar eens flink lang onder de douchen. Kus van het meisje loos

Ninja Turtle's

Dag maatjes van de lage landen en daarvoorbij,Vandaag de dag bevind ik me in Hanko, hartstikke mooi allemaal, alleen geen zeemanshuis. Vandaar dat het zo lang duurde voordat mijn volgende blogje geschreven is. Ik zit op een uiterst streng mail ranstoen namelijk. Enfin hier ben ik dan toch. Er is zo veel te vertellen dat ik er bijna zwijgzaam van word. De meester waarbij ik in de leer was is nu al weer een tijdje van boord. Hij had ernstige longonsteking en moest met spoed terug naar Nederland. De nieuwe meester is een goeie mentor, hij heeft luid gniffelend ("dat's nou typisch A'dam!") mijn takenboek doorgenomen en gezegd dat ik maar eens aan het werk moest. Het eerste waar ik aan dacht toen ik de beste man zag was aan de ninja turtle's, hij heeft een vierkante kaalgeschoren kop en een lijf zo groot als een schild, bovendien laat hij zijn hoofd een klein beetje hangen waardoor er een bocheltje ontstaat waar het schild begint. Gelukkig begint het deuntje van de tekenfilm al weer te vervagen. Steeds meer begin ik echt mee te draaien met de klussen die gedaan moeten worden en ik vind het heerlijk. Mijn benen daarintegen beginnen al weer aardig blauw gevlekt te raken. Met elk stalen trappetje een nieuwe plek. Ik weet al aardig de weg en begin steeds beter te begrijpen wat er bedoeld wordt met alle handgebaren en het vage gemompeld dat door de kleppen heen mijn oren weet te bereiken. Ookal is het nog steeds wel zo dat ik soms minuten vragend in het gezicht van de tweede kijk (fillipijn) die alleen maar kan grijzen en me meesleept naar dat gene wat ik eigenlijk had moeten doen. Voor mijn verjaardag heb ik een hele mooie taart gekregen met roze lettertjes erop en afgelopen zondag hebben we biertjes gedronken en heb ik geleerd te klaverjassen, vraag me af of ik het me nog kan herrinerren en of ik het uberhaupt begrepen heb. Wat mist is het tikken van de regen, het geluk van warm met je voetjes onder de dekens gestoken met je boekje en thee op schoot luisteren naar de roffel van een goeie hollandsche bui. Vanavond varen we weer uit. Bunkeren in skagen(Denmark)en onze route naar Baltimore vervolgen. Eerste oversteek in hurricane season. Gelukkig heb ik mijn bord leeg en me niet geschoren dus is de kans op slecht weer minimaal. Harstikke bedankt voor alle lieve mails en reacties! Ik ben blij af en toe van jullie te horen, het liefst zou ik jullie allemaal meenemen om te laten zien wat ik hier nou zo mooi aan vind en dat ik niet, zoals kappi dat zegt, wil varen vanwege de mannen met baarden.

Het eerste zweet in de bilnaad

Hoi, daar was ik dus alweer. Hier vandaag het eerste zweet in de bilnaad, zoals dat zo mooi heet, ervaren. Ik mocht de hele machine kamer dwijlen met een of ander chemicaal waar je een beetje licht in de knietjes en week in het hoofd van wordt. Ik heb hard gewerkt maar het is nog steeds niet helemaal af. Het schijnt dat we een overflow hebben gehad (alle drek die je zo netjes in het diepste van je schip verstopt komt weer overal vrolijk naar boven zetten) dus dat het daarom extra smerig was. Helaas is de meester een beetje ziek en heb ik niet meer achter hem aan gehobbeld maar alleen schoongemaakt. Vanmorgen was het even spannend want toen begonnen de motor te hunten en daardoor werdt het voltage van de asgenerator onstabiel en hadden we bijna een blackout, gelukkig konden we net optijd de hulpdiesel op het bord krijgen door het vermogen terug te nemen zodat de synchronisatie mogelijk was(sorry voor deze passage, moet er wel af en toe een technisch riedeltje tegen aan gooien) en hebben we geen moment in het duister gezeten alleen een tijdje met overal knipperlichtjes. Net een echte club beneden, knipperende lichten waardoor je geen moer ziet en oorverdovende, ritmisch bonkende alles overheersende bas geluiden waardoor een fatsoenlijke conversatie is uitgesloten en dan die warme klame lucht met die geur van dooie sigaretten...Trouwens ook wel het noemen waard, we varen naar het noordelijkste puntje van de oostzee wat betekend in deze tijd van het jaar dat we de hele nacht schermering hebben. Gisterenavond nog even met Jurre bij de kapitein op de brug naar buiten mogen gluren, onder het genot van een discussie over het onderwijs van tegenwoordig. Well my friends I bid you good night! Morgen misschien wifi-jen in het zeemanshuis!

Kemi en het zeemans huis

Hey allemaal,
Er komt een klein rariteitje wat chronologie aangaat omdat ik ook al een mail naar het thuis front heb gestuurd voor plaatsing en ik ook al twee blogs heb geschreven aan boord toen ik erachter kwam dat ik ze helemaal niet kan plaatsen.
Nu zit ik in het zeemanshuis, elke commerciële haven heeft er één en ze verkopen er god, toeristen crap en internet. De desbetreffende hier in Kemi is een beetje ingericht als een sauna, ruikt een beetje zo en is net zo warm. Vandaag heb ik weer fijn met de chemicalieën mogen spelen en de machine kamer helemaal schoongepoetst. Verder niet zo veel gedaan, m'n eerste meterstandjes opgenomen en gekenen wat er allemaal moet gebeuren wanneer de motor stil komt te liggen.
De meester is vandaag naar de dokter gegaan aan de wal en het blijkt dat het niet goed gaat met hem. Hij heeft vocht in z'n longen en hoest bloed. Medicijnen meegekregen maar hij is niet in staat meer om te werken. Dat is voor mij ook slecht nieuws want de tweede is phillipijns en heeft weinig geduld om mij dingen uit te leggen. Morgen zie ik wel wat de bedoeling is en anders probeer ik wel met mijn neus in de boeken het een en ander uit te zoeken. Ik zal nog even mijn weloverdachte blogjes erop zetten. Hoop dat je niets te doen hebt want het is veel tektst.
Waarom wil dat pokkuh ding geen plaatjes toevoegen??
Voor wie wil, ze staan op m'n hyves
liefss

Zeebenen

Hallo lieve landrotjes hier zijn de zeebenen al aardig ingeschommeld. Eerste twee dagen beetje in het haventje van Gdynia gehangen en tot mijn grote frustratie is het vooral nog veel met de armpjes over elkaar, lief knikken en toekijken. Ik sta nu ingedeeld in de machine kamer waar ik onder de hoede ben genomen door een ontzettend grappige en (Niet ondanks het motor geloei en de oordoppen) onverstaanbare groninger.Nu dan toch eindelijk voor het eerst uitgevaren. De motor maakt minder herrie dan ik verwacht had en het zeetje is enorm kalm. We varen richting Kemi Finland, waar we op mijn verjaardag waarschijnlijk aan komen, daar laden we Playboy papier en varen we door naar Hanko Finland waar we nog meer Playboy papier laden waarmee we vervolgens naar Baltimore gaan. Wel gappig dat het een soort van zelfwerkverschaffende bedoeling is want hier aanboord zijn we groot afnemer van het blaadje. Hier kwam ik mijn eerste werkochtend meteen achter toen ik gehaast mijn sokken uit mijn la griste en daarmee ook drie porno dvd's en wat leuke blaadjes die mijn voorganger mij, samen met een groot verpakking axe, scheersschuim, mannenluchtjes en een megalading wattenstaafjes(?!), had nagelaten. Deze spulletjes allemaal netjes uitgestald in de messroom (eet/woonkamer) voor wie het hebben wou. De luchtjes en dergelijke staan er nog steeds de rest is al weer een ander hutje in verdwenen.Mijn hutje is overigens heel relaxed, het zit ergens op een midden dek (hoe hoger het dek hoe hoger de rang) heeft een eigen badkamertje, een bureau, een tafel met een bank, een twijfelaar als kooi, een koelkast die ook door mijn voorganger gevuld was en meer kast ruimte dan ik de afgelopen 5 jaar gehad heb.De mensen zijn vriendelijk, andere stagair *Jurre* is ook gezellig en ik heb alle tijd om me rustig aan te passen.Wordt vervolgd..

P.S.
Merel is te bereiken via het maildres: mv.metsaborg@wagenborg.com en dan als onderwerp "Merel Mulder" gebruiken. Dit gaat via de sateliet dus mail met mate en geen attachments!

Tas inpakken

Toch dringt het allemaal nog niet echt door dat weg gaan. Tassen en spullen liggen nog leeg en verspreid door m'n huisje aan de dijk.
Iedere keer als iemand me vraagt of ik zin heb nog even een biertje te drinken laat ik de tassen weer voor wat ze zijn en geniet ik volledig van mijn bestaan hier, zonder me te verheugen of op te zien tegen mijn grand voyage.
Veel verdere informatie heb ik nog niet voor jullie over hoe ik bereikbaar ben maar dat zal allemaal wel op deze blog verschijnen via het thuis front. Ook over mijn reis naar het schip en de bemanning en de aankomende bestemmingen weet ik jullie bar weinig te vertellen op dit moment. Misschien is het ook daarom dat die alarm belletjes in m'n hoofd die me waarschuwen dat nu toch wel echt het moment is om iets te gaan doen nog steeds geen gehoor geven.
Het is dan ook op pure wilskracht dat ik op hou met jullie schrijven en dan toch maar de strijk plank, bergen kleren en de eenzaam rond slingerende lege tassen bij elkaar ga voegen.

wederom Informatie!

Geachte luisteraars en medelezers,

Wederom ben ik in het genoegen informatie te ontvangen!
Ik ga zaterdag aan boord in Gdynia!
Wie?! Nou Polen dus!
Het komt ineens wel vervaarlijk dichtbij dat hele gedoetje...
Heerlijk! Ik heb er zin in!
Nou nog bedenken wat ik ook alweer allemaal vergeten ben!