Mayday Matane op de Besmetsaborg

Hallo daar!
Ik heb de afgelopen paar dagen zo'n raar avontuur weer meegemaakt, niet te
filmen. Na aankomst in Matane zijn we de eerste dag meteen even de wal op
geweest. Naar de Walmart voor de nodige nootjes en andere onzin en daarna naar
de enige kroeg die open was. Een shabby karaoke-barretje met drie houthakkers en
vier bouwvakkers. Niet zo vreemd misschien op de maandagavond maar niet gezellig en dat zorgde ervoor dat we allemaal op christelijke tijd na een minimale hoeveelheid bier
weer op onze kooi lagen.
Nog geen 3 uur later lag ik met twee truien en een lange broek onder mijn dekbed te rillen van het koude zweet en blaffen tot mijn longen op dek lagen. De volgende dag heb ik wel nog tot de lunch gewerkt maar daarna in diepe rust rillend op mijn bedje gestreden. Twee dagen later deed de tweede machinist gezellig met me mee. Samen met je meerdere op de bank met kopjes thee met honing en een beetje uitzieken heeft wel wat. Twee dagen later besloot Bomer zijn temperatuur eens te nemen, bleek het 39,5. Best veel naar wij dachten.
De kapitein besloot hierop ons de volgende ochtend naar het ziekenhuis van Matane te sturen, voordat we aan de oversteek richting Italië zouden beginnen. Jurre, die al langs was geweest bij dit gezellige ziekenhuis in verband met een peesonsteking in zijn voet, wist te vertellen dat iedereen die hoestte in een appart glazen hok werd gezet met mondkapjes op en dat er overal tv's en posters waren die schreeuwden over het gevaar dat in het Nederlands mexicaanse griep heet.
De Meester, vieze Bert, was inmiddels weer aan boord en vertelde dat ook heel Schiphol met mondkapjes en handschoenen rond liep. Hij maakte zich ernstig zorgen over het krijgen van onze griep na zijn longontsteking in Finland toen hij met loeiende sirenes van boord is gehaald.
De volgende dag werden Bomer en ik in de pick up van de agent geladen, op naar het ziekenhuis. Bomer op een stoel ik op een half zitje dat dienst deed als achterbank. Niet heel comfi maar ach, we kwamen er. Onderweg nog genoten van het mooie Canadese landschap bij herfst met ontiegelijk veel bomen.
Bij de ingang van het ziekenhuis moesten we inderdaad mondkapjes op en handen wassen met desinfecterend middel. Daarna kastje naar muur achtig dansje tussen allerlei loketten en vervolgens naar de wachtkamer. Na een minuut of 15 zagen we ineens onze kapitein door de gang voorbij huppelen. Wat deed hij hier?
Bleek dat Bert van boord was gehaald door twee ambulances en drie brandweerwagens vlak nadat wij van boord waren gegaan. Hij had geen koorts alleen een hele hoge bloeddruk en ik gokte eigenlijk meteen al goed dat het een paniekaanval was (De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest).
Na twee uur in het wachthok voor mensen met tacotyfus gerelateerde symptomen, wist de dienstdoende arts te vertellen dat we de griep hadden en konden we weer terug naar boord. Duidelijk was intussen wel dat Bert niet meer met ons mee ging met de oversteek. Ookal had de arts gezegd dat hij prima in staat was om te varen, leek het gevaar van een tweede paniekaanval toch te groot. Vandaar nu dus weer een nieuwe meester. Hele jonge kerel van 31, volgens mij wel vriendelijk. Maar morgen begin ik weer om 4 smorgens op de brug.
Liefs!